სიცარიელე გვითრევს

ვდგავარ ნაპირზე ჩუმად, ძაძით მოსილი ტანით, ვინამავ თვალის უპეს ძლივს შესამჩნევი ნამით, ფიქრი ფიქრს მისდევს, მაგრამ ტალღის ხმა მაინც მესმის, ეს სიხარულის გზაა თუ უიმედო მგზავრის ?!

ვბერდები...

მოჰქრის ჩემკენ ფრაზები, ბედის ნაანდერძები,დაძაბუნდნენ ფეხები.. შენკენ ვეღარ მოდიან..შენზე აღარ ვფიქრობ და თავს შევატყვე.. ვბერდები..თვით სიკვდილის მხლებლებად დაცემულნი მოდიან..მივუყვები შარაგზებს დაობლებულ

დედა!!

თვალებში ნისლი რად გიკრთება,მუდამ მომღიმარო დედიკო?შეხედე თოვლიც კი ფითრდება ქარსაც უნდა,რომ მხნედ იყო.შენ წლები ვერაფერს დაგაკლებს გული გაქვს თბილი და ძლიერი..მერე რა თმებზე თუ დათოვა,

მარტოობა სულისა ...

მარტო ვარ ახლა და ვიაზრებ - აქამდეც სულ მარტო ვიყავი. ქოხი ვარ ობლად რომ მიაგდეს, ამ ქოხის საყრდენი ფიცარიც.

დაგელოდებით მე და ცრემლები

ამ უსასრულო მონატრებას გავატან ქარებს.. და გაგიჟებულ სულს მოუხმობს გული გოდებით. სანამ ეს სევდა არ გაარღვევს გულის ნაპრალებს... და სანამ სული ატირდება სევდის ნოტებად... დაგელოდები... დაგელოდები... დაგელოდებით მე და ცრემლები[

ის ჩემთან მოვა (ელენე ნიკოლაშვილს)

თვალებს დავხუჭავ, მაგრამ ძილი აღარ მეკარება, ფიქრით შენთან ვარ, შენი სახე თვალთ მეხატება, გარეთ ქარი ქრის, სევდიანად ღამე ილევა, ისევ არ მძინავს, შენთან ყოფნა ისევ მინდება.

სულ ოთხი წლის ვარ

სულ ოთხი წლის ვარ, სულ მხოლოდ ოთხის, რადგან ლექსებმა ამ დროს მიპოვეს. იცით? გულიდან მე სისხლიც მომდის, ძველად გრძნობები გამომიგონეს. სულ ოთხი წლის ვარ, სულ მხოლოდ ოთხის, რადგან ლექსებმა ამ დროს შემაბეს. ბევრმა შესახებ იცის ამ ოხვრის, ლექსებმა ადრე

ცვლილება

და ეხლა რომ მოვინდომე დამეწერა მთა და ბარი მომაკითხა გვერდით მიზის და ხელს მიშლის ხეიბარი დაველოდე იქნებ მომწყდეს დამანებოს ნეტავ თავი არ მომშორდა არ გამცილდა ეს ქვესკნელის შავი კვამლი

***

შენს ცხოვრებაშიც დგება მომენტი, როცა მიდიხარ უმისამართოდ, მხოლოდ ერთობი სიმარტოვეთი, და აღარ გინდა შემოგთავაზონ, ბედნიერება,სიყვარული,ჰუმანურობა, რადგან ყველაფერს ტკივილი ერთვის,

საქანელა

საქანელაზე, როცა ვისხედით შენ შემეკითხე, როგორ გიყვარვარ? მე გიპასუხე დაუყოვნებლივ, ხელი ავღმართე, ასე მიყვარხარ.