უსასრულო სიყვარული...

ვიცი,ახლა აღარ მოხვალ,ჩემი ვეღარ გახდები ოცნებებიც დამემსხვრება,მარტო სიზმრად ახდები მაგრამ მე თავს დაგანებებ,დაგივიწყებ და ვხვდები გავა წლები,მომღიმარი სახლის წინ რომ დამხვდები...

მძულს

მე მძულს სიბნელე და მე მძულს წვიმა, მე მეზიზღება სასტიკი ყინვა. შემძულდა ძლიერ ეს თეთრი თოვლი,ის ყინვისაგან არის ვით ოფლი. მძულს ხალხმრავლობა, მძულს თვით ის გრძნობაც, საიდუმლოა ამ გრძნობის კერა. მძულს მარტოდმარტო ყინვაში დგომაც,

მე მიყვარს (თამუნა ცერცვაძეს)

მე მიყვარს შენი სურნელი კანის მე მიყვარს შენი სიწმინდე აზრის მე მიყვარს შენი ციმციმი თვალთა მე მიყვარს შენი მიმოხვრა ტანთა მე მიყვარს შენი წარბი წამწამი მე მიყვარს შენი სულის კამკამი

მედეა კუსიანი

მინდა რომ მუდამ გახსოვდეს თუ შენ ვინ ხარ ჩემთვის, ერთადერთი გრძნობა შენ ხარ რომელიც გულს ერთვის. და არ მინდა რომ ოდესმე შენ დაგკარგო, გესმის ეს სიტყვები თითქოს იყო ღრიალი ამ ვეფხვის. აქ მსურს მხოლოდ გაგონება მაგ ლამაზი ერთ ხმის.

მრავალს.. მრავალს და მრავალს...

აღსდგება ისევ ცეცხლი ფერფლიდან როგორც ნეპტუნის ველზე ფენიქსი, სიახლის შთანთქმა კვლავ ისე მინდა, განსხეულებას უკვე ვერ ვუცდი.. მოღელავს სისხლის ტალღა ახალი რათა წალეკოს რაც არ აშენდა,

ჩემს პატარას

ჩემს ფიქრებს აქ მუდამ მე ვატან ქარს, პატარა გოგონა მიბრუებს თავს გრძნობები ამ ჩემს გულს კვლავ ადებს ვალს და შენ ჩემს სიცოცხლეს სულ ასმევ წყალს. იცი? კვლავ მივყვები მხოლოდ შენს გზას, ერთხელაც მითხარი რას ფიქრობ, რას. შენს გამო მე, ლოთი შევეშვი სმას,

დათო გვარამია - თვალები

ყოველთვის მწამდა თვალების და უფრო ცისფერის, რადგან ცის ფერი სამყარო ხომ უფრო დიდია"

პოეზია და ხალხი

ამ ქალაქში, ქვეყანაში თუ ამ მსოფლიოში ვიცი, ვიცი რომ აქ სულ არავინ, სულ არავინ დაგვაფასებს. და მათ ყველას, უგუნურებს დაუდიათ ერთი ფიცი, აქ ხომ არც კი კადრულობენ, რომ უყურონ ამ ანფასებს. მაგრამ, მაგრამ რომ მოვკვდებით განგვადიდებს ყველა, ყველა.

ნუ წახვალ

ნუ წახვალ იცოდე ვიტირებ ცრემლები დამისველებს წამწამებს. ნუ წახვალ იცოდე ვიყვირებ ჩემი ხმა გაგაღვიძებს ამ ღამეს ნუ წახვალ იცოდე დავიღლები და მე ჩემს გრძნობებში ავინთები ნუ წახვალ იცოდე გავიქცევი და ფრთებით ზეცაში ავფრინდები.

დასასრულისკენ სწრაფვა

შენ ვერ გაიგებ ვერაფერს, ვერც გაიხსენებ, რა იყო. თუ რას ვუძღვენით ცხოვრება, რისთვის ვიღვწოდით ამ დღემდის უიმედობით აღსავსე, იმ ყალბი, ყალბი ღიმილით.