ღმერთო ...

გუშინ სხვანაირად წვიმდა, სევდას არ მიქრობდა ზეცა,ახლა როცა კვდომის წინ ვარ, დედის დიდრონ თვალებს ვხედავ.უნდა მივატოვო ვიცი, უნდა შევერიო ღრუბლებს,ღმერთო ვუყურებ და მიკვირს, ამდენს თუ რა ძალით

ეს გრძნობა ხომ ომია

არეული გონებით,დაბინდული აზრებით, ზოგჯერ ლაღი ღიმილით, მოკაშკაშე თვალებით. ცხოვრებაც ხომ ომია, ათას გრძნობით აღსავსე?! ზოგჯერ ძირში ეცემი, ზოგჯერ ცაში ფარფატებ.

ღვთაება

გუშინ ქუჩაში ღვთაება ვნახე, სამოსი ეცვა იასამანის, ცაზე მზე კრთოდა, ღვთიურ სახე ჰქონდა თბილი და ოდნავ თამამი.

ჭეშმარიტო სიყვარულო

ზაფხულის ერთი ლამაზი დღე იყო, წყნარად და მშვიდად ვიყავი მარტო მომავალში თუ ეს გული გაიყო, ვერ იფიქრებდა ეს გრძნობა ფართო... შემოდგომის ის დღე იყო ლამაზი, დაგინახე შენ ლამაზი და ნაზი... შემიყვარდი და დამჭერი ძლიერ, ბევრჯერ მოვკვდი მე ამ გრძნობის მიერ

ვიტოვებ იმედებს,ღმერთმანო ცის აქეთ

ხდება რა,ასე და არ უნდა კამათი, ვიცი რომ ოცნებას კაცი არ მოუკლავს, ამ გრძნობებს წლებია,რაც მხრებით დავათრევ, ამინდიც დილიდან საგრძნობლად მემუქა. ჰო მიჭირს,უცრემლოდ ტირილი...ხანდახან...

გებევრებოდა... არადა მე რა ცოტა მსურდა ...

წვიმს და ნისლივით გადაეკრა ქალაქს სიკვდილი ახლა თუ წახვალ გამაგიჟებს შენი სიშორე. რთული ყოფილა სხეულის და სულის ჭიდილი და როგორ უღვთოდ მომენატრე ნეტავ იცოდე.

დაბადება... გარდაცვალება

არასდროს არ დავეცემი, მუდამ წამოვიმართები როცა ვკვდები, არ ვსრულდები, ახლიდანვე ვიბადები.

მშვიდობით არა.. ნახვამდის...

აღსასრულამდე ჯერაც შორია,ვხედავ, მომწვდება მალე ქაოსით,ჰოდა მშვიდობით, დროა წავიდე,ზემოთ ვეახლო ცაში, დალოცვილს..უარესდება როგორც ფიქრები, მეხსიერება.. რიტმიც დაირღვა,ლექსის კი არა, გულის ცოდვილის,

წამომყევ ქალავ!

მაგრად ჩამჭიდე ნაზი ხელები, წამომყევ ქალავ, უნდა გაჩვენო, მწვანე მინდვრებზე მზის ქალღმერთი რომ გვირილებს ფანტავს. წამო წამომყევ, სწრაფად წავიდეთ! წყეულ დროს წამებს მეტს ვეღარ ვპარავ.

ნუ გამექცევი

ნუ გამექცევი,ვიცი,რომ ბედი ჩემთან მოგიყვანს ნუ შეშინდები,როცა ცხოვრება ჩემთან მოგიხმობს ვერც იმას ვხვდები, ეს სიყვარული კვლავ რას მოგვიტანს, მარტო ის ვიცი,ჩვენს ისტორიას ქარიც მოგვითხრობს...