მე კი.. მარტო ვარ..

მოვედ, სამყაროვ! დიდ ხანს მელოდი,გაფინეთ ფეხქვეშ ჰანგი არფების,ნასიყვარულო.. აკი ბრძენობდი,დროა.. ქვესკნელში ჩაიკარგები..აანთეთ ზეცა, ზეცა ლესეპსის, ტალღამ სიწითლე თვალის აღგავა,შენ.. მასხარებში მე რომ მეძებდი,

ეიფორია

ცხოვრება მშვიდი, ოცნება დიდი ჩემთვის არარის გრძნობები ფლიდი სამყაროს ვხედავ და ხედებს ვშლიდი, არ გასვენებდი, ყოველთვის გღლიდი. გულით ვარ დიდი, არ შედრკე მიდი ღამეში ექვსჯერ და ბოლოს შვიდი,

გვიანია..

ამ ჩემს ოცნებებს და ლამაზ მოგონებებს, დღეს ქარს გამოვატან, ხვალ ხომ გვიანია, იქნებ თავის დროზე მაშინ შენც მიიღო ჩემი ოცნებაც და ფიქრიც, რია–რია. ქარი მეგობრულად

ოდესმე მოვძებნი ჩემნაირ ვინმესაც...

იქ, სადღაც უკუნეთს, შეხვდება ნათელი , და ისევ მიჰქრიან შორეთში ფიქრები , ეჰ, თითქმის ჩამიქრა თვალებშიც სანთელი, და აჰა ცოტაც და მეც აღარ ვიქნები...

ცოდვილ ადამიანებს

ღმერთმა გვიბოძა მიწა ცოდვილ ადამიანებს, ჩვენ კი ყოველდღე, ყოველივეს ვანაგვიანებთ ! თუ საით წავალთ არჩევანი მხოლოდ ჩვენია, იმქვეყნად წასვლა ყველასათვის განაჩენია ! დრო უკვდავია, არვის ინდობს განურჩეველად

ისევ მიყვარხარ ცალმხრივად

ბევრი ამბობს რომ ეს სიყვარული სულ ერთხელ მოდის ამ ცხოვრებაში და მხოლოდ ერთი ეს სიხარული გვაქვს ამ ცხოვრების დიდ ოცნებაში არ დაიჯეროთ! ეს ტყუილია ხმა ამოიღეთ! რა დუმილია თუ ვერ მეტყვით რომ არ ვამბობ სწორად მაშინ მენდეთ, არ გაიყოთ ორად მე ჩემს

***

მოხუცი ჯოხით ქუჩას მიყვება, პატარა ბავშვი ნავს უშვებს ტბაში, ლამაზი წყვილი ერთ-ურთს ეკრობა, მტრედთა ღუღუნი გაისმის ცაში. ქარის სისინი მთა-ღორღს ედება,

ისევ მარტო ვარ...

მიყვარხარ ძლიერ, მთელი გონებით, შენზე ფიქრები ცაში მიჰქრიან, მე სამუდამოდ დაგელოდები, და თუ არ მოხვალ... არ მიფიქრია...

რა შორსა ხარ ...

წელს მერცხლები თბილ ქვეყნებში ვერ გაფრინდნენ, ჩვენ ვტკიოდით თითქოს ყველა დედამიწელს. მზის სხივები ნაცნობ სითბოს ვერ მაწვდიდნენ, როცა სუნთქვა შევატოვე შენს ლავიწებს.

ოქტომბერია...

ოქტომბერია... დღესაც ვიხსენებ შენს გამოჩენას… ოქტომბერია და ისევ ისე ვგრძნობ რომ მჭირდები... თითქოს დასრულდა, თითქოს დამთავრდა, მაგრამ წარსული