ვზივარ შეშლილი!

სულში აღწევენ ლექსები და სხეულზე მაყრის, ვასხამ ფურცელზე ლექსის გროვას,საკმაოდ ვავსებ. ზოგი პოეტი დატოვებდა უაზროდ დაყრილს, "ჭიქას ნახევრად შეუვსებელს თავისთვის სავსეს."

მე ის მიყვარს ერთადერთი

მე ის მიყვარს ერთადერთი ძვირფასი და შეუცვლელი ის გამხდარა ჩემდა ღმერთი ჩემი გულის შემმუსვრელი ჩემი გული არის ცხელი დამწვარი და ბედნიერი სიყვარულით ისევ გელი შენ ხარ ჩემი მშვენიერი განუმეორებელი შენ ხარ ერთი ჩემი და გამაგიჟებელი სიყვარულის გემი მე

გადახსნილი ვენიდან...

გადახსნილი ვენიდან ტკივილები მოჟონავს... ღმერთო, ამგვარ ცხოვრებას?! გეფიცები ვერ ვიტან... სუიციდის მცდელობა?! ისევ უიმედობა?!

ფესვები

იქ ხომ ფიქრები ცხოვრობს იქ ხომ ცხოვრება წყნარობს, სადაც ფესვები ჩემი სვამენ სიცოცხლის წყაროს.

რა აზრი აქვს თოვას,მაინც თუ არ დადო...

რა აზრი აქვს თოვას,მაინც თუ არ დადო არ გიყვარვარ,გრძნობა როგორ უნდა განდო? რა აზრი აქვს მზის სხივს,როცა ღამით ბნელა მე კვლავ შენზე ვფიქრობ და დრო გადის ნელა... რა აზრი აქვს გრიგალს,მაინც დამშვიდდება უფრო რთული არის ჩემი დამშვიდება.

მოვიდა ჩემთან ცივი ზამთარი

მოვიდა ჩემთან ცივი ზამთარი ქრის ახლა ისევ მყინავი ქარი ამ სიყვარულის ეს ერთი კარი გავაღე როგორც ჩემი მკურნალი ყველა ხარ და ყველაფერი ჩემს სიცოცხლის არეში ერთადერთი სიყვარული ხარ მთვარიან ღამეში მე სიყვარულს გიკავშირებ სულ სულ ცოტა წამებში მე გიყურებ

მოდი,დამებედე

მოდი დამებედე,სანამ დრო გავიდა, სანამ მცხუნვარე მზე კვლავ მთებში ავიდა. მოდი დამებედე,იქნებ ამისრულდე წინა წელსაც მახსოვს მოსვლა არ ისურვე. იქნებ დამებედო,გული გამიხარო არ მკითხავენ,მარტო რატომ დადიხარო...

სუკვდილი ქარში

მე ისიც კი მერიდება ამ უაზრობას რაიმე ვუწოდო მითუმეტეს ლექსი, მაგრამ არ ვიცი რაღაცნაირად მიყვარს. რასაც ვწერ იმიტომ ვწერ რომ ჩემი გრძნობები, ჩემი არეული სამყარო ცოტათი მაინც დავამშვიდო,იშვიათად ვწერ რამეს

მარტოობა...

მარტოობა ჩვევად მექცა მარტოობა თან დამყვება ზოგჯერ მართობს,ზოგჯერ მრთგუნავს ზოგჯერ ზედაც გადამყვება... ის სულ ჩემთან ერთად არის, თავს არადროს არ მანებებს მოდის,როგორც ქროლვა ქარის და არასდროს არ მასვენებს...

დახურეთ ზეცა

დახურეთ ზეცა! ვარსკვლავებთან საუბარს ვიწყებ... მოსწიეთ მთვარე, მოსაყრელად დამიდგით მუხლის და თქვენ ქარებო, ჩამომბერტყეთ სიმძიმე მიწის, რომ ჩემმა გმინვამ გაამღვრიოს სამყაროს მწუხრი.