და რა... სიკვდილი?

გაჭირდა სუნთქვა, ამ ქალაქში სადაც მერცხლები ჭიკჭიკს წყვეტენ და სიჩუმეში ფიქრიც მემღვრევა. უსუსური ვარ შენს ნაცვლადაც თავად ვნებდები, ვერ გაპატიებ თუ ოდესმე სხვისი მერქმევა.

როდის - როცა - მაშინ

როდის ამოხეთქავს სიყვარული ჩვენი ძარღვებიდან, როდის ჩამოწვეთავს ცრემლად რწმენა ჩვენი თვალებიდან, როდის დაფასდება ქართველობა უნიკალურობად როდის დაღამდება დღე უსისხლოდ , ლამაზ სონეტებად.

deda (fikri/ocneba)...

მე შენმა მონატრებამ, სული დამილია, გული დამიწვა და ცხოვრება დამინგრია, იმის იმედებმა, რომ ჩემთან იქნებოდი და შემეძლებოდა დედა დამეძახა...

***

იქნებ, იმ ღამეს ზღაპარში თოვდა, ჩვენ რომ გვათოვდა გრძნობების ბარდნით... მე კი, გეძახდი ჩემს გულის ქროლვას და შენ სუნთქავდი დეკემბრის კრძალვით.

განა...

განა იმისთვის ვეძებდი ამდენს რომ განშორება მეგემა მხოლოდ განა იმისთვის ვიბრძოდი ამდენს რომ დამარცხება მიმერთვა ბოლოს.

მიყვარხარ ფარულად

მე შენ მიყვარხარ ყველაზე მეტად შენი სიცოცხლე არის ჩემს კერპად შენზე ვოცნებობ დღისით და ღამით მე შენ მიყვარხარ უცნობის სახით

"მინდა" და "ოქტომბერო"

წელიწადი შეიმოსა და ჭრელებში გამოეწყო ცუდი თუ კარგი ყოველი, ძველი, ახალს გამოეყო.

მოჰყევი დათოვლილ ნაკვალევს

მოჰყევი დათოვლილ ნაკვალევს, ვიაროთ ამაყი მთებისკენ, ნისლების სიანცე მახარებს, მწვერვალთა სიშორეს ვერ ვითმენ.

მტკივა

მტკივა...შენიი ტკივილი მტკივა, ცრემლი ვერ დამალავს ყველაფერს, ვერც ღიმილი უშველის ტკივილს, მარადმწვანე ხომ არასდროს იცვლის ფერს.შენში ვამჩნევ სიცარიელეს, შენს თავს შევსთხოვ ღმერთს, თუნდაც მე წამიყვანოს, შეგინარჩუნოს სიცოცხლე მხოლოდ შენ ერთს, მე

ერთ დღეში ერთი თვეა

ერთ დღეში ხომ ერთი თვეა უბრალოდაც მხოლოდ ჩემთვის რადგანაც ეს, მკვდარი გული, ამ ერთ დღეში ერთ თვედ გელის.