ბოდიშს ვუხდი ბოლო სიყვარულს

ამ ლექსს მივუძღვნი მხოლოდ იმ გოგოს რომელიც ვერა და ვერ წავშალე ეს იმედი კი კვდება სულ ბოლოს მე ეს ფურცელი ვერ გადავშალე

წარმოდგენა დედამთილზე

წარმოდგენა დედამთილზე მქონდა მეტად მდარე,მეგონა რომ უეჭველად იქნებოდა მწარე,კამათის დროს ჩვენს ოთახზე ყურს მოადებს ღამედა ნერვებს ისე მომიშლის მათქმევინოს რამე.დედამთილი ასეთია,დედამთილი ისეთი,გთხოვთ ამას ნუ დაიჯერებთ სულ ყოფილა მითები,

ანნა ამილახვარს

მე ხომ შენთვის მიძგერს გული შენთვის ცოცხლობს ჩემი სული შენთვის სიცოცხლეს დავთმობ და წერასაც განვაგრძობ

ისევ ჩურჩულებს ყვავილები

ისევ ჩურჩულებს ყვავილები როგორც იმ ღამეს, როცა სიყვარულს გავურბოდი სადღაც ტირილით, ვერ ვფიქრობ სხვაზე გეფიცები გადავიღალე! როგორ მსურს ახლაც დავიბზარო ჩემი კივილით.

გვიანია

ამ სიცივეში ჩაიძირა სული მშფოთვარე, ამას წინათ ხომ უმოწყალოდ გული მომპარე, მე ჩემი თავი გიწყალობე,სულ მთლად მოგანდე, შენ კი ჩემს გულში სულ სხვა,თურმე სულ სხვა მოლანდე.

ბოლო ფიქრი

ღამე,ფიქრი,მთვარე,სევდა,მონატრება. ბედობა დღეს უბედობა დამებედა. ეხლა ვნანობ,როცა გნახე მაშინ მეთქვა, როცა გნახე მეკოცნა და გამებედა,

გადარჩენის ალეგორია.

ვიღაცა იტყვის, რომ თოვაა ალოგიკური, შენ, რა თქმა უნდა, ღიმილს მოგგვრის მსგავსი ლოგიკა, შენ დედამიწა ამრეზილი თვალით გიყურებს, როგორც შეშლილი პშენ, რა თქმა უნდა, არ იქნები კანონმორჩილი – შენს ხასიათში შტრიხებია ფერის ხულიგნურ, შენს სიყვარულში მე

გავბედე

როცა გავბედე და ავიღე ხელში კალამი,როცა მუზათა სამყაროში ვთქვი ემ სალამი, როცა უმტკიცეს გადავწყვიტე მეწერა რამე,

ისევ შენზე

გულში ისევ სევდის ფარდა ჩამოეშვა,სულში ისევ მონატრების რეკენ ზარებს,მოლოდინში რამდენი დღე გაილია კიდევ რამდენს მივუხურავ სევდის კარებს.თვალში ისევ შენზე ფიქრის ლანდებია,ისევ შენზე მონატრება ათევს ღამეს,ფანჯარაში მთვარეს ნისლი დასდებია,ეხლა

გადაწვდი ფანჯრიდან დაწყვიტე ვარდები

მიდი რა ფანჯრიდან დაწყვიტე ვარდები, გადაწვდი ეკლებიც დააძრე ღეროებს, ველური სურნელით იკალი დარდები, ტირილი არ გინდა, შენ უნდა მღეროდე...