სადღაც ქუჩაში...!

სადღაც ქუჩაში ღამე ჩამოწვა...სადღაც ქუჩაში ლანდი გამოჩნდა...ფეხს უჩქარებდა, ალბათ სციოდა...ლოყაზე ცრემლი ჩამოსდიოდა...პატარა გულში ტკივილს მალავდა,გული კი უკვე ძლიერ ღელავდა...სიცივისაგან სულ კანკალებდა,ხელებს კი პატარა

გაგა გოგრიჭიანი - რას ერჩიან მსუქან გოგოს

რას ერჩიან მსუქან გოგოს,რად არ ტოვებს ლამაზ იერს?ქალი ხელში თუ არ მოგყვა,ისეთს რა გაგუებიებს.მზისებრ ნახატს არ ამგვანებთ,ფუნჯითა და აკვარელით, თუმცა თავისებურია,ფუმფულა და საყვარელი.მეგობრობაც კარგი იცის,სიყვარულიც ძლიერი,რას აშავებს

ო, როგორც გინდა, ჩემო..

მოვინანიებ წუხილს, მოვინანიებ აქვე,რაც უნდა მოჰყვეს ქუხილს მიდი, ადექი..გაჰყე...დაე მოვიდეს წვიმა, თუნდაც ნიანგის ცრემლი ვითხოვ დაცალე ბინა გული დატოვე ჩემი..ნუთუ..ლაზარე, აღსდექ..ნუთუ აიღე თავი..ნუ.. სირცხვილია.. დადექ..აქეთ სუდარა შავი..

ნუ დაბრუნდები

და ღვთის გულისთვის ნუ დამიწყებ ცრემლების წმენდას,გზები ხსნილია,ნურასოდეს შეხვდები ტკივილს,ბუნებრივია საბოლოოდ ყოველი ქრებადა მეც გავქრები, ჩვეულებრივ, შევხვდები სიკვდილს.და ღვთის გულისთვის ნუ დაიწყებ ტირილს და მოთქმას,და სასთუმალთან

ქარი და მე : დიალოგი ქარიან ამინდში

ომი და ჭიდილი: ქარი ჭადარს აშრიალებს, ახლოსაა განა შორი , უნებურად მაჟრიალებს, ვარ ვნებისგან განათოში, ძებნას გიწყებ, ძლიერ ვიწყენ ჩემს გულში რომ თამაშობდი... -დაივიწყე,-მეუბნება შემოდგომის ქარაშოტი.

უბრალოდ იწვიმებს.....

მალე დაიწყება წვიმები ძვირფასო,მე ისევ მთაზე და სულ შენზე ვიფიქრებ,ბუხარი....წიგნები და ჩაი ჟოლოთი,შენი სითბო და მთის დილის სიცივე....მერე?მერე სათიბავში უკან გამოგყვები,გზადაგზა ვიპოვნი დარჩენილ გვირილებს,შენ დაწნავ გვირგვინს

ყველაფერი თავიდან!

დავიწყებ ყველაფრის თავიდან ჩაწერას. ნუ მალავ, გრძნობები ქუჩებში გავფანტოთ. გთხოვ, არ თქვა: "შენ ჩემი არასდროს არ გჯერა", დინებას მივყვეთ რა, წარსული დავტოვოთ.დინებას მივყვეთ რა, წარსული დავტოვოთ. გვახსოვდეს ერთ დროს რომ დავკარგეთ აგვისტო, უთქმელმა

მორჩა, შევეშვი უშენობას...

მორჩა, შევეშვი უშენობას, ნუღარ მავიწყებ, რომ წახვედი და აწი უკვე არსად აღარ ხარ, დღეს არა, ხვალე, კვლავ შენზე ფიქრს როცა დავიწყებ, მოეჩვენება ჩემს ანგელოზს უკვე გადახრად.

ნეტავ შემეძლოს დაგაბრუნო მიწაზე ციდან

ვუყურებ მოხუც ნაოჭიან ბაბუას სახეს, ღიმილი მიპყრობს სითბოთი რომ ევსება ხედვა, ვიხსენებ წუთებს... იმ სიზმრებში სადაც კი ვნახე, ვრჩები და მინდა დავაბრუნო! აქ იყოს ჩემთან...

რა ვქნა, ასეთი ვარ (სრულად)

სიტყვები დაობდა ფურცლებზე ნაწერი, როგორც წარმოსახვის მკვდარი არტერია, სულზე გაჩენილი პატარა ნაკერი ხდება უსასრულოდ ბნელი მატერია, წამი ვეღარ ხდება უეცრად ჟღერადი, როცა იღიმიან ძველი სურვილები, რადგან შემოაჭკნათ გრძნობებს ის ფერადი ნაზად გამოზრდილი