,,მიყვარხარ,, ნაზი გულს რომ ამინთებ.

ცხოვრება სამყაროს ფოქრებით ავსებს მე შენზე ფიქრით სიყვარულს ვავსებ და შენ ლამაზო ვარდივით სავსევ მოგიგავს სახე ვარდის ნაზ ლალებს

დაკარგული გრძნობები

მოწოლილი ფიქრები, თავს გასული გრძნობები უმართავი განცდები და ჩამქრალი თვალები ტკივილისგან აღვსილი, დაუცველი სხეული მონატრების სურნელი დაკარგული სხივები.

მე თქვენ გიყურებთ

მე თქვენ გიყურებთ, ვხედავ სიყალბეს თქვენს ბინძურ სულში... მე ვხედავ თქვენში მომაკვდავი, ბორგავს სინდისი...

გაჟონილ სიკვდილს !

მე გეფერები, ჭკუიდან გშლის ჩემი ხელები, გპირდები, შენ ვერ დაივიწყებ წარსულს და ნამყოფს, ველური ჟინით დაულაგე სხეულს ფერები, დავტრიალდები და ვიპოვნი სამყაროს გამყოფს.

როგორ რთულია უშენოდ...

თითქოს წუთები უსასრულოდ გაიწელა უშენოდ... დრო არ შველის შენს მონატრებას, უშენობით გამოწვეულს. ისევ ცრემლები... ისევ ცრემლები, მეალერსება ჩემს ცივ სახეზე, და სიყვარული უწინდებურად მხოლოდ, მატულობს...

მე, რომ არ მეთქვა...

მე შენ მიყვარხარ, ამბობ და კრთები... თითქოს ჩვენ ქვემოთ იშლება ფსკერი, აწითლებული, თავს მიწისკენ ხრი ზედ ჩამოგეგცა თითქოსდა ჭერი. რამდენად რთულია გრძნობებში გატყდე, თავს აიძულო სიტყვებმა გაგცეს, გული საგულეს მოსწყვიტო სწრაფად

დაკარგული სულის ნაწილი...

ფიცი დავდევი ჩვენი ერთობის სულის ნაწილიც ჩემი გიწოდე გაცნობის დღიდან მოყოლებული გიფრთხილდებოდი როგორც საუნჯეს...

შორს ნუ წახვალ!

დედამ მითხრა, შორს ნუ წახვალ! გამეცინა გულში მწარედ ვუპასუხე-ჩემო დედი გავიზარდე, წლები განვლე.

მიყვარდა

მიყვარდა შენი თვალები მე შენი სუნთქვაც მიყვარდა მიყვარდა ცეცხლის ალები ჩემი ფიქრი რომ იკრავდა

ტანგო

წვიმაში ქარში უკრავენ ტანგოს უთქმელი სიტყვები შიგნიდან მახრჩობს მელანქოლია იგრძნობა რიტმში გრძნობები შედის უცებ აზარტში...