ნურასოდეს...

ნურასოდეს ნუ გაივლებ გულში რაღაც ავს... ნურასოდეს ნუ დაუშვებ მოეჭიდო ხავსს... ნურასოდეს ნუ იტყვი რომ რაღაც გზაფრავს... რომ ყველაფრის იმედი და რწმენა გაქრა... ნურასოდეს ნუ გაწირავ მეგობარს და სხვას... საკუთარი სიკეთისთვის ნუ დაუშვებ ავს...

დარდში გალეული საღამო მშვიდი

დარდში გალეული საღამო მშვიდი ისევ დაბნეული გრძობების გიდი ისევ სიყვარუულში ვიბრძვი და ვკვდები ამ გრძნობის ამარა სულ მარტო ვრჩები

რომ არ მიყვარდე

რომ არ მიყვარდე არ ვეტყოდი ჩემს დარდებს ღამეს და ჩემს გულისთქმას არ ვანდობდი ცეცხლისფერ მთვარეს, არ ავანთებდი თეთრ ღამეში სიცოცხლის სანთლებს და ცის ხატებად არ ვაქცევდი შენს ლამაზ თვალებს...

ისევ ტკივილი...

სული ამევსო ისევ დარდებით ტკივილმა ვგრძნობ რომ ისევ გამტეხა... არ არსებული ბედნიერება გამიქრა ისევ, გამინადგურდა...

მიყვარხარ!

მიყვარხარ! გეტყვი, თუმცა უკვე ბევრჯერ მიცდია; სანამ ეს გრძნობა არ მოაღწევს შენამდის კარგო, და იმავ გრძნობით მიპასუხებ რაც განმიცდია; ჩემო ლამაზო, ჩემო კარგო და მშვენიერო.

არავინ ფიქრობს არაფერზე...

არავინ ფიქრობს არაფერზე... არც მე არ ვფიქრობ, მე საფიქრალი თითქოს უკვე აღარც კი დამრჩა.სხვამ მე არ ვიცი რა იფიქრა, ან რაღას ფიქრობს, და რაც იფიქრეს ის ხომ მაინც იგივედ დარჩა...

უკვდავება

ნუთუ ეს იყო ცხოვრება?! ასე უცბად რომ დამთავრდა?! მარტო სხეული კიარა, ჩემი სახელიც გათავდა

ვიჯექი ღამით ჩემ კალმით სანთლით

ვიჯექი ღამით, ჩემ კალმით, სანთლით, ცას შევკურებდი, გრუბლებსა ,თვალით, ღაცვებზე გორავს ცრემლი კანს მიცვავს, სიმწრით ნადენი ქარს მიაქვს, მიაქვს. ხელ კანკალებს და კვლავაც ლექსსა ცერს , სისხლი ეს ჩემი, ტანჯვილ გულსა გლეჯს, ბედი რომელიც

დაბნელდა ღამე გაშავდა

დაბნელდა ღამე გაშავდა, ცხოვრება დაბრმავდა დალაგდა. სული იბნევა გრძნობებით სასიყვარულო ბომბებით, ნელ ნელა ვხვდები ძნელია, ცხოვრება გრძელი და ბნელია, სიკვდილი მინდა ვგიჟდები, სხვა გზა არამაქ ძნელია.

დავიჯერებდი რომ...

გავიღიმებდი, რომ ვიცოდე ღიმილს ფასი აქვს... მეყვარებოდა ალბათ გიჟურად, რომ ვიცოდე ამ სიყვარულსაც ჩვეულებრივ არ გათელავენ... დავიჯერებდი, რომ სიყვარულს სიწრფელე მოაქვს, რომ ყველაფერი ამ გრძნობასთან ასოცირდება...