თმაში ჩაგიწნი გაზაფხულს

თმაში გიწნი გაზაფხულს , ის ხომ შენსავით კარგია. გააფერადებ სამყაროს თორემ, მუქი და ფარსია მზის ამოსვლისას ვიხილავ; შენს უძილო თვალებს. სხვები ვერ გაგვიგებენ, ის ხომ არაფერს ამხელს. შენში მიყვარს ის გოგონა,

და როგორც მანამდე აცლაც მდურს ტირილი

და როგორც მანამდე ახლაც მსურს ტირილი მთვარესთან რამდენჯერ მე ღამე ვათიე. და როგორც მანამდე მე ისევ მაგიჟებ შენი სიახლოვე მე პულს ამიწევს

უსათაურო

არ მომწონს მერე რა, მე შენი ლექსები არც გრძნობა არ მომწონს, ზედმეტად ყალბია ვიცი რომ გტანჯავენ უაზრო ეჭვები და ცხოვრობ საეჭვოდ რომ დიდი ხანია

... მერე? ...

........მერე? მერე ფართოდ გამოაღეთ ფანჯრები და იმღერეთ ისე...ისეეეე ხმამაღლა, რომ ეგონოთ თუნდაც ერთი შეშლილი, თქვენ ხომ ქვეყნად აღარავის არ ჰგავხართ!!!!!!

ღამემ მოგონებებს სევდა შეაპარა...

ღამემ მოგონებებს სევდა შეაპარა... თითქოს ოცნებებიც გაფერმკრთალდა... ისე მომერია ისევ უშენობამ... ძალა გამოცლილი მწარედ ამატირა...

ლითონის გული

და ჩემში ფეთქავს ლითონის გული, არტერიებში სისხლს ერწყმის მუზა, გონების ზღვაში შეცურდა გემი და მოგონებამ ჩაუშვა ღუზა... ოდეს სიცოცხლის ნათელი სხივი, იმორჩილებდა თვით წყვდიადს ჩემში, მაგრამ გაუწყდათ იმედებს სიმი, ნაპირს მოასკდა სიბრაწის თქეში... ჩემში

ძმა

ნიკუშ, უმოწყალოდ ბევრი მეფიქრება ღმერთზე. ამ ბოლო დროს გავხდი სასაცილო. ახლა რომ ვკვდებოდე, ასე არ იქნება, ახლა ცოცხალი ვარ და ვის დავაჯერო,

სიჩუმე ყველაფერია

რამხელა სევდას მალავდი მაშინ როცა ბაგეზე ღიმილი გედგა, მინდოდა ჩუმად შემოგხვეოდი, შემოგხვეოდი და ისე მეთქვა,[

უკანასკნელად

ხელი ჩამკიდე ისე ძლიერად, რომ თვით სიკვდილმაც ვერ დაგვაშოროს, მე შენ მიყვარხარო ისე დამიძახე, რომ თვით ღმერთებსაც ზეცად გააგონო.

გავა დრო,და მოვუყვებით შვილებს..

გავა დრო, და მოვუყვებით შვილებს თუ ამ გრძნობამ რა უღმერთოდ გვძლია რომ სიხარულს გული ვეღარ იტევს რომ ამ გრძნობას სიყვარული ჰქვია..