მკვდარი ვარ

როცა ფარ-ხმალი ხელში მიჭირავს ჩემი ქვეყნისთვის მხოლოდ ფარი ვარ თუკი შევცოდე, გადავაჭარბე სახელმწიფოსთვის უკვე მკვდარი ვარ. სისხლის ვიბრძოლე ბოლო წვეთამდე მოხდა სულის და ხორცის გამიჯვნა

შემიცანით!

ერკე მიდასს ყველაფერი აქვს უკვე რაც სჭირდება, ნიჭი სიყვარულის და მადლობის გამოხატვისა ამბობს რაც ითქვა, გულში ის შანსიც დიდად მცირდება, შენს სამყაროში ისევ შენივე თავი რომ შეგყავს.

და მე ამ წლებში მხოლოდ შენ გხედავ

რატომ მჭირდება მე იმის ახსნა რომ ცხოვრებაში კარგი არ ხდება და ჩვენ გვჭირდება სულ თავის დახსნა როცა პრობლემა გზაზე დაგხვდება

მეგობრობა, ისევ ისე...

ბაღის კიდეს მიუყვებით, არ ჩქარობთ და გეღიმება, წვიმის წვეთი შენს მეგობარს ზედ წამწამზე ეფინება.

და მარტოობა დღეს თუ არ შემცვლის

და მარტოობა დღეს თუ არ შემცვლის და უშენობას დღეს თუ მე ვძლიე, ხვალ თვითონ მოვალ და თვითონ გეტყვი, რომ შენ მიყვარხარ ყველაზე ძლიერ...

ნაცრისფერი ემოცია

ფერი დაეკარგა თითქოს ემოციას, ვეღარ ვუმკლავდები ამდენ შეცოდებას, თითქოს დავიკარგე ძალა აღარ შემწევს თავი დავაღწიო მწარე რეალობას.

მოდი

დარდობენ ვარდნი, შეგვშურდაო ქალის სურნელის, მეც მაგ სურნლით გავიმსჭვალე სულით ხორცამდე. ადრე მეგონა მილიონი მქონდა სურვილი, თურმე ცოცხალიც არ ვყოფილვარ მე შენს კოცნამდე.

ცხოვრებამ მასწავლა

წლებია მივეჩვიე ვიყუჩო როცა, სული მტკივა და ყვირილი მინდა... ჩემ და უნებურად ვისწავლე დუმილი, როცა სათქმელი უხვად მაქვს და ვბორგავ... ვისწავლე სევდისგან ნაძერწი ღიმილი უამრავ სათქმელს რომ იტევს და მგუდავს...

მოვალ

მოვალ მოგიტან იანვრის სიცივეს მე კი ვიქნები შენთვის ზაფხული მე ვერ ჩაგაცმევ შენ ამ სიცივეს როგორ მიყვარხარ შენ ხომ იცი ეს! მე შენ გაჩუქებ ცრემლიან ვარდებს რომელსაც ჩემი თვალები ასველებს

შენ რომ ქუჩაში ვაჟი გხვდება

შენ რომ ქუჩაში ვაჟი გხვდება — ყოველდრე თითქმის; ხან მოწყენილი, ხან მხიარული… ვაჟი – სიმაღლით შენზე ერთი მტკაველით დიდი,–