უცნაურია კაცის ბუნება...

ქალიც ქარია, ხან ქარიშხალი, მას ვერ აჯობებთ თქვენთან ბრძოლაში, ნადავლი გინდათ? ჯერ ჩვენ გვადროვეთ უკვე ვნადირობთ მგლების ხროვაში...

შენი ლექსები შენი სიტყვები

შენი ლექსები შენი სიტყვები არ წაიშლება ამ გონებიდან სუფთა ფურცელზე შენი ფიქრები აკვიატება გოგონებთან

ისევ შენზე ფიქრი, შენზე მოგონება

ისევ შენზე ფიქრი, შენზე მოგონება შენ რომ გაგიხსენებ ცრემლი მოგროვდება მხოლოდ ერთს ვისურვებ შენთან ერთად ყოფნას ღმერთმა შემისრულოს თუნდაც მერე მომკლას

შენ

მე შვებას მაძლევს სტრიქონი რასაც თქვენ ვეღარ განიცდით კვლავ ვივლი ასე უფულო მუდამ ჩემ კალმით ღარიბით

იარამ შეიხსნა ფესვი

აღარ მიამებ ჭრილობებს ნაზად, როგორ მჭირდბი მიხვდები ალბად ახლაც იარამ შეიხსნა ფესვი და ისევ კალამი ავიღე ხელში

არ მჩვევია !!!

ამ დროში პირფერობა უკვე ჩვევად გექცათ, აღარ ვიცი ნუთუ მართლა აღარავის შეგრცხვათ?! ჩემთან ახლოს არ მოხვიდეთ, აღარ მინდა ეს გზა, წადით ისევ სხვებს უხსენით თქვენი თავის შეგრცხვათ?

მიყვარხარ ძლიერ, ძლიერ

მე ახლა ავდგები და წავალ ტაძარში, მე შენ დაგინთებ იქ წმინდა სანთელს, ყველა ხატს შევთხოვ მე შენ სიყვარულს მოგეფერები ოცნებით ცამდემე არ მეგონა თუ ასე მიყვარდი შემეძლო შენზე მარად მეფიქრა... მეცქირა მაგ შენს ლამაზ თვალებზე. შენს სიყვარულზე, სულზე

სიკვდილის თვალებში

ამოახველებს მუზა ნიკოტინს, ისევ ფიქრებში ვაბოლებ ღამეს, კვლავ შეისუნთქავს რითმა ჰეროინს! და დამიკოცნის ნამთვრალევ თვალებს...ამ ჩემი სულის მეტალის კედლებს!.. გამოღწევა სურს,სურს ნაპირს მოსწყდეს! სიცივით მოცულ სივრცეში ვერ სძლებს.. მზემ გაახილა ფართედ

მერი

შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი! მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა, სანდომიან ცის ელვა და ფერი მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!

ნუ ტირი მარიამ

თვალებმა გაგყიდეს მარიამ ნუ ცდილობ დამალო ტკივილი ყველაფერს ვხვდები და იცოდე ნუ ტირი გიხდება ღიმილი ვიცი რო გტკივა და განიცდი ვიცი რომ გინდა კივილი