ისევ ტკივილი...

სული ამევსო ისევ დარდებით ტკივილმა ვგრძნობ რომ ისევ გამტეხა... არ არსებული ბედნიერება გამიქრა ისევ, გამინადგურდა...

მიყვარხარ!

მიყვარხარ! გეტყვი, თუმცა უკვე ბევრჯერ მიცდია; სანამ ეს გრძნობა არ მოაღწევს შენამდის კარგო, და იმავ გრძნობით მიპასუხებ რაც განმიცდია; ჩემო ლამაზო, ჩემო კარგო და მშვენიერო.

არავინ ფიქრობს არაფერზე...

არავინ ფიქრობს არაფერზე... არც მე არ ვფიქრობ, მე საფიქრალი თითქოს უკვე აღარც კი დამრჩა.სხვამ მე არ ვიცი რა იფიქრა, ან რაღას ფიქრობს, და რაც იფიქრეს ის ხომ მაინც იგივედ დარჩა...

უკვდავება

ნუთუ ეს იყო ცხოვრება?! ასე უცბად რომ დამთავრდა?! მარტო სხეული კიარა, ჩემი სახელიც გათავდა

ვიჯექი ღამით ჩემ კალმით სანთლით

ვიჯექი ღამით, ჩემ კალმით, სანთლით, ცას შევკურებდი, გრუბლებსა ,თვალით, ღაცვებზე გორავს ცრემლი კანს მიცვავს, სიმწრით ნადენი ქარს მიაქვს, მიაქვს. ხელ კანკალებს და კვლავაც ლექსსა ცერს , სისხლი ეს ჩემი, ტანჯვილ გულსა გლეჯს, ბედი რომელიც

დაბნელდა ღამე გაშავდა

დაბნელდა ღამე გაშავდა, ცხოვრება დაბრმავდა დალაგდა. სული იბნევა გრძნობებით სასიყვარულო ბომბებით, ნელ ნელა ვხვდები ძნელია, ცხოვრება გრძელი და ბნელია, სიკვდილი მინდა ვგიჟდები, სხვა გზა არამაქ ძნელია.

დავიჯერებდი რომ...

გავიღიმებდი, რომ ვიცოდე ღიმილს ფასი აქვს... მეყვარებოდა ალბათ გიჟურად, რომ ვიცოდე ამ სიყვარულსაც ჩვეულებრივ არ გათელავენ... დავიჯერებდი, რომ სიყვარულს სიწრფელე მოაქვს, რომ ყველაფერი ამ გრძნობასთან ასოცირდება...

სულში ჩარჩენილი ნოტები

მე შევიყვარებ, არა შენს ნამღერს არამედ, სულში ჩარჩენილ ნოტებს, მხოლოდ ნოტები არაფრად არ ჟღერს... ამიტომ,მოდი შენ გააჯღერე.

მომინდა და ასე

მომინდა და ასე, ლექსებსა ვწერ სავსეს; სიძულვილის, ბლანჟეს ,უშენობა ავსებს გეფიცები გავცემ ,გამორიყულ აზრებს; უშენობა დავთმე ,ცრემლს გავყევი კვალზე; მარტო ერთხელ მოუსმინე, ალინზე

ყრუ ფანჯარასთან

ყრუ ფანჯარასთან ვზივარ ობოლი. თავისუფალი ოცნებაც არ მაქვს, ის არ ახდება...