მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი

სანთელი იწვის, სანთელი დნება, ჩემი ფიქრები უკვალოდ ქრება, ნაღველი ისევ ჩემს გულში რჩება და ეს ოცნებაც კვლავ ქარს მიჰყვება.

დამღალა ზეცამ

დამღალა ზეცამ, იმდენს ვფიქრობ, ვოცნებობ იმდენს, მიწას იმდენად დავაწექი, ღერძიდან მოძვრა, ჩემს ფაშატ ლექსებს ახლადშობილ კვიცივით მივდევ, დამჭკნარ ფოთლებზე წავიკითხე თებერვლის ლოცვა.

ოცნებებში მოხეტიალე

მე მაქვს იმედი რომელიც გხატავს და თან მიყვება უდიდეს ზღაპარს სადაც წერია რომ აღარ წახვალ

შენზე ფიქრებიც კი ტვინში ჩვევად დამრჩა

ახლა უაზროა ყველა ემოცია, ალბათ საზრიანად აღარც მოვიაზრებ... სხეულს სითბოება სულ მთლად შემოცლია, თითებს ვათამაშებ ბინძურ როიალზე

მწვავე შეგრძნებები

მწვავე შეგრძნებები სულში დაწანწალებს თითქოს ყველაფერი ჩემში ჩამკვდარია ვგავარ უნაყოფო უდაბნოს და ასე გაგრძელება აღარ შემიძლია...

სადღეგრძელო

ეს იმ ადამიანს გაუმარჯოს< ვისი ცხოვრების გზა შვეულია< ვისაც არასოდეს გაუმართლა მაინც სიხარული შეუძლია .

დასრულდა...

ყოველ წამს ვგრძნობდი მენატრებოდი და უშენობა სუნთქვას მიკრავდა... არ ვიცი იქნებ შეცდომა იყო, მაგრამ ეს გული შენ ერთს გეტრფოდა...

არ დამტოვო

რატომ წაუკიდე ჩემს გულს ხანძარი, ყოველდღე რატომ მტკივა და მეწვის? იცი ყოველთვის როცა ვფიქრდები ცრემლები თავად მომდის და მომდის შენ შეგიძლია ჩააქრო ცეცხლი

ფიქრის იმედათ..

როდესაც ხედავ, როგორ მიქრის, რასაც აშენებ, ხედავ , ინგრევა სადაც ცხოვრობდი, ტრიალებს ფიქრი, ნისლებს ასველებს, ტრფობის ფიალად გამონაცხობი..

ერთი დარდი სარეცელზე

რა ამბორი? რომ ამბობენ და რა გრძნობა დედის სიტყვა, და შეხება ჩახუტება. რა გურმანი? რომ აქებენ შეიგრძნობა რომ დედა ყავთ, ალბათ სახლში. თითო სტროფზე და ტაეპზე, ვგრძნობ რომ სული მეხუთება.