უშენობა...

ხომ იცი უშენობას, რომ არ ვარ ჩვეული, ახლაც უშენოდ ვარ, ჩახუტებას გადაჩვეული, ახლაც თავზე მაწვიმს და გრძნობამორეული გული ვერ მოვთოკე, დავდივარ ასე გადარეული.

აღარ დაგვინდობენ აღარც ამინდები . . .

აღარ დაგვინდობენ აღარც ამინდები, შუა აგვისტოშიც ღმერთმა დაგვიტირა. ისევ წვიმას მოაქვს ყველა ნაფიქრები, ყველა მოგონება სადაც გაგვიჭირდა. აღარ დაგვინდობენ აღარც ამინდები, წუხელ ღამენათევს გრძნობა ამიტირდა. სევდა მოფარებულს ისე მაკვირდები, თითქოს

სხვისი ბალახი თურმე უფრო ქორფა ყოფილა

სხვისი ბალახი უფრო მწვანე,ქორფა გგონია, ვეღარ ისვენებ და ახლისკენ მიილტვი უმალ. სხვის ოთილიეს ანაცვალებ ლამაზ შარლოტეს, მერე თავს იკლავ მასზე ფიქრით,გარბიხარ ფრონტზე. რატომ იქცევი ასე მაინც,გამაგებინე? განა არ გკმარა,რაც გარგუნა განგებამ,კარგო?

წაიკითხავს ღმერთი ?

მზის სხივებმა მიგვატოვეს ვგრძნობ გადაღლილ სიმარტოვეს თან თვეებმაც იმარტოვეს წვიმით ტალახი დატოვეს არც რომ წვიმდეს და არც თოვდეს საჭმელს არავინ ითხოვდეს წყენა უცბად გაგვირბოდეს დავანებოთ თავი ბოდვებს არც რომ წვიმდეს და არც თოვდეს

მარტო

ბევრს დავდიოდი ცხოვრების გზაზე,ბედნიერების ძებნაში ვიყავ,არ მიცხოვრია აწმყოთი არა,სულ მომავალის ჭვრეტაში ვიყავ.ფიქრები ჩემი ნაწილი იყო,მხოლოდ ოცნებით ვცხოვრობდი ქვეყნად,სულ, მუდამ ბრძოლა მიწევდა იმის,რომ შემეცვალა ჩემი ცხოვრება.

ტალღის ხმაური

როგორც თოლია მეც შევაკვდი ტალღებს მღელვარეს, თითქოს წლებია სულ ყველა წელს მსხვერპლს ეძებს ტალღა. ზღვა ხომ ლოთია… მანც არ იცის ამ ხალხს რატომ კლავს, დღეს კი როგორც ჩანს დარდებისგან ხელახლა დათვრა.

გაიცანით ლოლა

ლოლას არ უყვარს მოცდა, ლოლა ხალხს აღარ ხოცავს, ლოლას არ უნდა დაქალი, ლოლას ისევ ყავს დალაქი, ლოლა ამაყობს ქალაქით, ლოლაზე გიჟდება ხალხი, ლოლაზე ბაზრობს არხი, ლოლა ეწევა დანჰილს, ლოლა ვერ წვდება მარხილს, ლოლა არ უყვარს ძაღლები, ლოლას ვერ

და შენ როგორც მე . . .

და შენ როგორც მე - სულ ყველაფერს ეჩვევი ახლა, ადამიანი სულ ყველაზე დიდ ტკივილს იტანს. დღეს უჩემობამ შენც ისევე თამამად გმართა, როგორც ეჭვები, რომ შენს გარდა კიდევ სხვა მიყვარს. და შენ როგორც მე - მონატრება მთელს სულში დაგდის, თითქოს ეს გრძნობა ცუდს

ვიცი, სადმე ერთხელ მაინც შეხვდებიან ერთმანეთს . . .

ვიცი სადმე ერთხელ მაინც შეხვდებიან ერთმანეთს, მიხვდებიან ცალცალკე, რომ - სუნთქვებიც კი მძიმდება. ჰქონიათ, რომ ძველი გრძნობა რაღაც ახლით შეავსეს, სულელები ... ვერ ხვდებიან - ერთმანეთი სჭირდებათ. ვიცი სადმე მომავალში თვალს მოჰკრავენ ერთმანეთს, ისიც

უშენო წამმა შეამოაღო ღია კარები

უშენო წამმა შეამოაღო ღია კარები, როცა შევკრიბე უდროობის ურჩი ცნებები, ჟამთასვლისაგან ჩემს სახეზეც გაჩნდა ღარები, უსიტყვო გრძნობამ ჩამოშალა დღეს ოცნებები, წამის სუიციდს ვაკვირდები სულის სარკმლიდან, მზად ვარ შევუდგე სამუდამო მარტოობის გზას,