ოცნება ფერებს კარგავს

მინდოდა შემეცვალა ეს სამყარო რომ არ ყოფილიყო ბოროტება მინდოდა ემეფა სიყვარულს მაგრამ არაფერი გამოვიდა ადამიანი ხომ ახლა ბოროტია რომ ვერ გაგიგებს უკვე ვეღარაფერს ახლა ამდროში ხომ ბოროტება უკვე სიყვარულს ჩაანაცვლეს იცი ოცნება ფერებს კარგავს სიტყვები

ჟამი თვეთა

სექტემბერში რომანტიკით ვიწყებდი, ცოტა სასმელს შევურევდი ჩუმად მიყვარხარ თქო, რომ არ მეთქვა, მიწყენდი ვამბობდი და შენ ამბობდი ჩუ მანდ. ოქტომბერში, მეტ სასმელს რომ დავლევდი სექტემბრის რომ დამელია ნატრობდი მარტოობას შენთან ყოფნას ვარჩევდი შორს

მე, შენ და ზღვა . . .

ზღვას გავცქეროდით ჩვენ ორნი - თოვდა, მაგრამ ფიფქები არ ჩანდა არსად. იმ დღეს თითქოს და ბუნებაც გრძნობდა, შენი შემცვლელი სხვა, რომ არ მყავდა. ზღვის სურნელს ვგრძნობდით თან სიო ქროდა, აფერადებდა შრიალით ტალღას. თოლიაც თითქოს თბილ გრძნობებს გრძნობდა,

two heart story

მოგჩერებივარ, როგორც სანთელს და სუნთქვასაც ვიკრავ, რომ არ გამიქრე... შენით ჭკუიდან გადასვლა ღირს და როგორ ვიცხოვრო, უნდა დავფიქრდე!

დედას

მე შენი ყველა ნაწილი მიყვარს, ყველა ჩვევა და ყველა წადილი... შენი გული ხომ ყოველდღე მიტანს, არ გენანება თეთრი მანდილი! მიყვარს ის სხივი, თაფლისფერ თვალებს სიხარულით რომ აფორიაქებს, როცა მიითვლი ლოდინის წამებს და სიხარული მოლოდინს აქებს!

მოდი გალაკტიონ!..

მოდი გალაკტიონ!.. ცოტა მომისმინე, ვცდი და განვიხილავ მე შენს "მესაფლავე"_ს. როგორც ლექსში ბრძანებ - მე ვერ გეთანხმები, მიწა ადამიანს სულ, რომ ასამარებს.

ლექსი "მარმარილო"

ჩვენ დაგვაშორებს მარმარილოს შავი ქვის ლოდი ცივ სამარეში მე სიჩუმით მოვიკლავ გრძნობას, ტირიფის ხესაც შევეცოდები და ტოტოებს დახრის , გულში ჩამიკრავს გაციებულს დარჩენილს კენტად..მომენატრები უსაშველოდ მომენატრები სიზმარში მოვალ ჩაგეხუტები როგორც

იქ, სადაც

იქ, სადაც წამი წამდაუწუმ წამით იცვლება და სადაც უტყვი მოგონებაც წამად იღვრება, აკორდებს აშლის მომღიმარი, ანცი გონება... ამ დღის ოცნება შენ მარტივი ნუ გეგონება და როცა უცებ გაიღვიძებს ჩუმი აკორდი და როცა უცებ წამომცდება, რასაც ვამბობდი,

"ქეთი და ტყლაპი სამარადისოდ"

მე მოგიყვებით უცნაურ ამბავს, ეს ისტორია გავიგე სახლში თურმე რა აღარ მომხდარა ორ მეშვიდე და მერვე ბ კლასში, სკოლის მთავარი ჭორიკნები

ისევ ფიქრები "მასზე"

ისევ ფიქრები "მასზე"დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის მე – საიქიოს მთვარით ნაბური. და მომენატრა ცის უფრო კარგის მზე ოქროსფერი და უდაბური.