ვიცი, სადმე ერთხელ მაინც შეხვდებიან ერთმანეთს . . .

ვიცი სადმე ერთხელ მაინც შეხვდებიან ერთმანეთს, მიხვდებიან ცალცალკე, რომ - სუნთქვებიც კი მძიმდება. ჰქონიათ, რომ ძველი გრძნობა რაღაც ახლით შეავსეს, სულელები ... ვერ ხვდებიან - ერთმანეთი სჭირდებათ. ვიცი სადმე მომავალში თვალს მოჰკრავენ ერთმანეთს, ისიც

უშენო წამმა შეამოაღო ღია კარები

უშენო წამმა შეამოაღო ღია კარები, როცა შევკრიბე უდროობის ურჩი ცნებები, ჟამთასვლისაგან ჩემს სახეზეც გაჩნდა ღარები, უსიტყვო გრძნობამ ჩამოშალა დღეს ოცნებები, წამის სუიციდს ვაკვირდები სულის სარკმლიდან, მზად ვარ შევუდგე სამუდამო მარტოობის გზას,

გულის ქურდი . . .

შემომეჭერი უცაბედად ცივი ქარივით, რომელიც სითბოს თავისთვის და ჩუმად ინახავს. მე შემიძლია დავიფიცო დედის ღიმილი, რომ მე შენგვარი გამოხედვა არსად მინახავს. შემომეჭარი უცაბედად როგორც თოლია, რომელსაც მთელი გალაქტიკა მისი გონია. თოლიამ იცის, რომ

მენატრება ბაგე, ყელი, თმაც

სადაც შენ ხარ იქ თენდება სადაც არ ხარ მუდამ ბნელა სინათლეც კი შენ ხარ ყველა არ მჭირდება, არა შველა სიყვარული მაქვს ამხელა როგორ მიჭირს თან გამხელა ვიცი, იცი, ამაღელვა გარეთ წვიმს და თანაც ელავს.

ოცნება ფერებს კარგავს

მინდოდა შემეცვალა ეს სამყარო რომ არ ყოფილიყო ბოროტება მინდოდა ემეფა სიყვარულს მაგრამ არაფერი გამოვიდა ადამიანი ხომ ახლა ბოროტია რომ ვერ გაგიგებს უკვე ვეღარაფერს ახლა ამდროში ხომ ბოროტება უკვე სიყვარულს ჩაანაცვლეს იცი ოცნება ფერებს კარგავს სიტყვები

ჟამი თვეთა

სექტემბერში რომანტიკით ვიწყებდი, ცოტა სასმელს შევურევდი ჩუმად მიყვარხარ თქო, რომ არ მეთქვა, მიწყენდი ვამბობდი და შენ ამბობდი ჩუ მანდ. ოქტომბერში, მეტ სასმელს რომ დავლევდი სექტემბრის რომ დამელია ნატრობდი მარტოობას შენთან ყოფნას ვარჩევდი შორს

მე, შენ და ზღვა . . .

ზღვას გავცქეროდით ჩვენ ორნი - თოვდა, მაგრამ ფიფქები არ ჩანდა არსად. იმ დღეს თითქოს და ბუნებაც გრძნობდა, შენი შემცვლელი სხვა, რომ არ მყავდა. ზღვის სურნელს ვგრძნობდით თან სიო ქროდა, აფერადებდა შრიალით ტალღას. თოლიაც თითქოს თბილ გრძნობებს გრძნობდა,

two heart story

მოგჩერებივარ, როგორც სანთელს და სუნთქვასაც ვიკრავ, რომ არ გამიქრე... შენით ჭკუიდან გადასვლა ღირს და როგორ ვიცხოვრო, უნდა დავფიქრდე!

დედას

მე შენი ყველა ნაწილი მიყვარს, ყველა ჩვევა და ყველა წადილი... შენი გული ხომ ყოველდღე მიტანს, არ გენანება თეთრი მანდილი! მიყვარს ის სხივი, თაფლისფერ თვალებს სიხარულით რომ აფორიაქებს, როცა მიითვლი ლოდინის წამებს და სიხარული მოლოდინს აქებს!

მოდი გალაკტიონ!..

მოდი გალაკტიონ!.. ცოტა მომისმინე, ვცდი და განვიხილავ მე შენს "მესაფლავე"_ს. როგორც ლექსში ბრძანებ - მე ვერ გეთანხმები, მიწა ადამიანს სულ, რომ ასამარებს.