დაიკიდე სათაური

ესეიგი მომინდა კიდევ ერთხელ დამეწერა არც ისე კარგი ლექსი,რომელიც დაახლოებით ახლოს იქნებოდა ჩვენს დედამ**** ცხოვრებასთან,ხო მართლა ვინც კარგად ცხოვრობთ და არაფერი გაწუხებთ შეგიძლიათ არ ნახოთ არ დაგაინტერესებთ უბრალოდ.

წამოდი მეცეკვე

წამოდი მეცეკვე,წამოდი ნუ გხედავ სევდისგან გამომთვრალს გვიყუროს ქუჩამ და ქვეყანამ წამოდი მეცეკვე რა მოხდა?! არ მინდა ვარდი და ხელმკლავი ამბორიც არ მინდა თითებზე წამოდი უბრალოდ მეცეკვე მუსიკა წართმეულ სიტყვებზე.

ქალი რომ დაგითქვავს პაემანს თავისთან

ქალი რომ დაგითქვავს პაემანს თავისთან დაგხვდება გამომწვევ კაბით და მკლავებით, შენ უნდა გახსოვდეს რომ უცხო არის და გადაკეტე ზურგ სუკან ოთახის კარები. არ უთხრა ყავაზე გადაჭრით უარი ,ალკოჰოლს თუ დალევთ, მან მეტი დალიოს, როდესაც დათვრება გულდასმით უარეთ

სად დაიბადა ბედნიერება

სად დაიბადა ბედნიერება... ზღვაში? მზეში? თუ ჩვენში? სად ისახება მისი ზმანება, ღიმილში? იქნებ ცრემლში? ზღვა მღელვარეა, ცოტა მრისხანეც, გრძნობებს ვერ მალავს ვერსად, თუ რამეს დარდობს გულში ვერ იკლავს, გულს ტალღებს უშლის წესად... მზე ნათელია,

ყოველ საღამოს

მაშინაც, როცა ჩემთან არა ხარ, ხარ სანატრელი და სასურველი. ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის, მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.

მწვანე ღამურა!

კარგი ხარ ყოველმხრივ, შენ ჩემო თილისმა შენ ირგვლივ ყოველთვის კარგია აურა, მარადჟამ მწვანე ხარ, ჩაგითქვა თბილისმა სიცოცხლის მშვენება, აწ ჩემო, ღამურა! სითბოს და პოზიტივს მე ისევ გაჩუქებ,

ა'ნინე (ჩვენი შამანი, თეთრი ანგელოზი)

თეთრი ანგელოზი შენ ხარ ერთადერთი თბილი და ნათელი, დედოფლის კვერთხით, ვიცი როგორიც ხარ, ვიცი რომ გიყვარვარ ისიც მჯერა, რომ სამოთხისკენ მიგყავარ.

ისევ ერთად ვიქნებით

-რატომ ტირი? _აღარ ვტირი! -კიდევ გიყვარს? _ აღარ მიყვარს! -გგონია რომ დავიჯერებ? _ვითვალთმაქცე, ისევ მიყვარს!

თინი Nicol (თვით ემოციას)

სულ ყველაზე პირველმა მე შენი ნაწერი, რომ ვნახე, ჩამაფიქრა, ტანში გამცრა, რომ გენახა ჩემი სახე ალბათ შეშინდებოდი და იგრძნობდ ჩემ ცრემლებს, ტკივილს ასე პოზიტივით სავსე, ვერ ვინარჩუნებდი ღიმილს. მაშინ შემიყვარდი იცი... მაშინ მქონდა სულ განზრახვა

დროლოგია ჩემი პროფილით

ვადა გასული წლებიც მიდიან, უიღბლოება გაწვიმს უდროოდ და მიუყვები ქუჩას მთვრალიანს, აი რა იცის ფიქრმა უნორმოდ. კითხულობ წიგნებს ასოებ წაშლილს, გადადებ წიგნებს ხედავ ჰორიზონტს, და მერამდენედ უსმენ ბობ მარლის, შენფერებს ვიცნობ რომ მისნაირობს.