გაკრული ხელით...

დიდიხანია ვწერ თეთრ ფურცლებზე, კვლავ ლურჯი კალმით, გაკრული ხელით... თუმცა იმედებს ვერ ვატან ლექსებს, არც ველოდები დასტურად წერილს. დიდიხანია სევდა მაქვს ფიქრში, შემომჩვევია თვალებზე ცრემლი,

დედა

9 თვე მუცლით რომ გატარებს მისით იწყებ შენ ცხოვრებას ის შენ ყველაფერს განახებს მისთვის დაიწყებ თხოვნებსაც შენ სიცოცხლესაც მისცემდი მისთვის შენ ხომ ყველა მხრივ უვლიდი მას შენ მსგავსი სითბო არ გქონდა სხისთვის

სიყვარულის სიტყვა

მე სიყვარულის ძალა გავიგე არა,აქედან არსად გავიქცე რაც უნდა იყოს რად არ გადვიქცე ამ ყველაფრისთვის კიდეც წავიქცე სიყვარული ხომ ყოფილა დიდი ამის შესახებ მსმენია ბევრი შენ გრძნობისათვის ჰო,მიდი,მიდი თუ ჩემთან მოხვალ რაღაცას გეტყვი

სევდიანი ცა.

ცა სევდიანად იღრუბლა, თითქოს იწყებს იგი ტირილს, ელის ვარსკვლავს,ელის მნათობს მაგრამ არჩანს ის ამ დილით.

საღამო

ვაწყობ ლამბაქებზე ლექსის სტრიქონებს და ვცდილობ ვახშამი და რითმა დავალაგო, შენზე მონატრება ამტვრევს ჯებირებს და გრძნობა აღარ ვიცი როგორ დავამაგრო...

*უსათაუროდ*

ალბათ სჯობია აქვე დამთავრდეს, რეალურია დღეს ეს ოცნება, ჩემი სხეული ცოცხლად დამარხეს, რაც კი არ მინდა ახლა მოხდება.

ლევან კაპანაძე----გაიბუტე ?

გაიბუტე ? არა აღარ გიხდება ეგ თვალები ირმის თვალნი სევდით რატომ ივსება ? ვიცი ეგეც ოინია პაწაწინა, ცქრიალა, ერთხელ შენმა გაღიმებამ გული გამიწიაღა.

არ ვიცი ახლა რა უნდა გითხრა

არ ვიცი ახლა რა უნდა გითხრა, თავს ვეღარ ვართმევ სიტყვებით სათქმელს, და მაინც არის ამ ქვეყნად ვიღაც, ღიმილს რომ გჩუქნის და გულს რომ გართმევს...

ქუჩის ბოლოს ()

მე შენით ვარ მთვრალი და ამ სიმთვრალით დავიწყებ ბარბაცს გავყვები ქუჩის ბოლომდე მიმავალ დახეულ გზა-კვალს, სიმთვრალით ვიცი სიყვარულის ბოლომდე დაცლა რომ ეს გული ავავსე გრძნობით და არ მომიწევს დაღლა, რომ ვათრიო მთელი ცხოვრება გესმის? ვათრიო

დაზამთრდა თითქმის...

დაზამთრდა. შენი ტყუილთა გროვა, სასაცილოა, მჯერა არც ერთის. ჩემი ცხოვრება გახდა სიზმარი, შენი ცხოვრება სიზმრის ნაწყვეტი! და მაინც თითქოს რაღაც წინ არის, რაღაც უბრალო, მაგრამ მთავარი,