(ჩემ)ეული ლექსი

სიცოცხლეში მუდამ მქონდა სილამაზის აღქმის განცდა, არასოდეს არ ვეძებდი მე კუნძულებს დიად განძთა მხოლოდ მსურდა ლექსი მექმნა, მოსაწონი ქართველ ხალხთა მსურდა მათთვის გადმომეცა, რომ ოცნებაც ერთ დღეს ახდა!

მაგიჟებს შენი...

მაგიჟებს შენი ღამენათევი თვალების ფერი, და ლავიწები შიშველ ტანზე მაცბუნებს როგორ, შენ ხარ ბოლომდე,ბოლო დღემდე არსებით ჩემი, და შენი სულიც მე ერთადერთს მეკუთვნის მხოლოდ. მაგიჟებს შენი სისხლისფერი ტუჩები მწველი,

მთაში დაგიდგავ პატარა ხის სახლს

_მთაში დაგიდგავ პატარა ხის სახლს _ბუხარს დაგინთებ სიცივის მნუსხავს _მე ხელებს მოგხვევ გულში ჩაგიკრავ _შენ სიტყვებს მეტყვი, მჯერა წამიყვან! _ტკბილად მოგადებ ტუჩებს ყელზე და _მეტყვი, ოცნებას მიხდენ ყოველწამს _შენს ზღვისფერ თვალებს ყველაფრის წამალს

მარიამ

იცი რა მარიამ!მომბეზრდა მარიამ, სიმართლე, სიმართლეს აღარ ჰგავს მარიამ! პატარა გოგო ხარ, მე კიდე მომწონხარ. სიკვდილი არ მინდა, თავის ხელში აყვანა მინდა მეფენი? რატომ იბრძოდნენ? ჩვენთვის მარიამ?

ლევან კაპანაძე----ობლი

როგორი სათუთი ბავშვი ხარ, თვალები გიგავს ნიბლიას ცუდად უხეშად გითხარი მას შემდეგ ვერ გამიგია რა... არ ვიცოდი მაგ სათუთ გულს თუ ამდენი დარდი ჰქონდა,

ფასი

მე უბრალოებას დავადე ფასი და ეს ფასი ოცდაათი ვერცხლია მე ვყიდი ყველაფერს ნამუსაც კი, სხვანაირად არ შემიძლია, ვიცხოვრებ ისე როგორც შენთვის ალბათ სირცხვილია მეც ვხედავ უბადრუკ ხალხს, ურცხვად რომ გიცინიან,

დედი უშენობა ფერფლად გადავმარხე

იცი მე არმახსოვს როდის დაგინახე იცი არც ის მახსოვს როდის შეგიგრძენი იცი უშენობაც ფერფლად გადავმარხე მაგრამ სინანულიც სწრაფად შევიგრძენი! იცი ყველა წამი შავად შემიღებე იცი უკუნითით ვცოცხლობ ყოველ ღამე

ჩემი ლექსები...

აპრილი მოვა... აპრილი მოვა ლამაზ ფერებით, ფერად-ფერადი ცისარტყელებით და უნაზესი ფერებ-ფერებით, ახავერდებულ მინდორ-ველებით... კი მოვა, მაგრამ მე რას მომიტანს?_ შენ თან მოგიყვანს?! სხვა მამჯობინე! ის სიყვარული გავატანე დუდუნა წვიმას, შენ რომ კარებთან

ჩემი თვალით დანახული

და ცხოვრება ახლიდან დავიწყე ნელა ვაკეთებდი ყველაფერს არ მეჩქარებოდა და მთელი ცხოვრება კეთილი სულით ავიწყე ყველაფერი დალაგდა ყველაფერი გამოსწორდა სამყაროში ხალხს დიდი იმედი გაუჩნდა ბევრი ტკივილი ბევრი ბოროტება ამოწყდა სამყაროსკენ მომავალი

მოდი, რომ ღიმილი გაგიყო შუაზე

მოდი, რომ გავიყოთ ღიმილი თანაბრად, მერე რომ ვათენოთ ჩრდილამდე ჩრდილიდან, და გრძნობა სხეულში ჩარჩენილ "ანაბრად" იმატებს წონაში, ხოლო შენ ტირი და გარბიხარ... მოგყვები გიჟივით, -ვარ კიდეც გიჟი და სამყარო მავალებს გიცავდე იქამდე, სადამდეც თბილ ხელებს