სიკვდილი

როდესაც ქუჩაში მარტო დადიან ფიქრობენ სახლებში რატომ არ ადიან ადამიანებს სჭამენ ფიქრები ყველაზე კარგი ვერასდროს იქნები

ავად ვარ.

დე, დავიგვიანებ, არ ინერვიულო, არ ინერვიულო, დე, დავიგვიანებ, აჰა, შენ ეს ჩემი ლექსების რვეული, თვალები, ხელები და გული მთლიანად. ვიხრჩობი და მაინც არ გეტყვი მიშველე, არ მინდა მოხვიდე, ჩემს დაფშვნილ მუხლებთან, თუ მოვკვდი,

არის დღეები დედას ვუკვდები...

არის წამები, არის წუთები, როცა ცხოვრებას ჯიბრში ვუდგები... არის წუთები ღიმილს ვუნდები, არის დღეები დედას ვუკვდები!

ლევან კაპანაძე----ანას

ზარი დაირეკა სკოლაში ხმაურია, სკლასო ოთახში ვლავ აურზაურია. ანბანი დაგიწყია, კალამი აგიღია რვეულის წაღება კვლავ დაგვიწყნია.

არ მიეჩვიო...

არ მიეჩვიო,ორ საათამდე ძილს და უზმოზე სიგარეტის მოწევას. არ მიეჩვიო ქარიანი ამინდის ნატვრას. არ მიეჩვიო ფეხით სიარულს უსასრულობის ფსკერზე. არ მიეჩვიო სევდიანი მუსიკის მოსმენას. არ მიეჩვიო ჩუმად ყოფნას. არ მიეჩვიო წარსულზე ფიქრს.არ მიეჩვიო მარტო

გაკრული ხელით...

დიდიხანია ვწერ თეთრ ფურცლებზე, კვლავ ლურჯი კალმით, გაკრული ხელით... თუმცა იმედებს ვერ ვატან ლექსებს, არც ველოდები დასტურად წერილს. დიდიხანია სევდა მაქვს ფიქრში, შემომჩვევია თვალებზე ცრემლი,

დედა

9 თვე მუცლით რომ გატარებს მისით იწყებ შენ ცხოვრებას ის შენ ყველაფერს განახებს მისთვის დაიწყებ თხოვნებსაც შენ სიცოცხლესაც მისცემდი მისთვის შენ ხომ ყველა მხრივ უვლიდი მას შენ მსგავსი სითბო არ გქონდა სხისთვის

სიყვარულის სიტყვა

მე სიყვარულის ძალა გავიგე არა,აქედან არსად გავიქცე რაც უნდა იყოს რად არ გადვიქცე ამ ყველაფრისთვის კიდეც წავიქცე სიყვარული ხომ ყოფილა დიდი ამის შესახებ მსმენია ბევრი შენ გრძნობისათვის ჰო,მიდი,მიდი თუ ჩემთან მოხვალ რაღაცას გეტყვი

სევდიანი ცა.

ცა სევდიანად იღრუბლა, თითქოს იწყებს იგი ტირილს, ელის ვარსკვლავს,ელის მნათობს მაგრამ არჩანს ის ამ დილით.

საღამო

ვაწყობ ლამბაქებზე ლექსის სტრიქონებს და ვცდილობ ვახშამი და რითმა დავალაგო, შენზე მონატრება ამტვრევს ჯებირებს და გრძნობა აღარ ვიცი როგორ დავამაგრო...