გულისნადები

მინდა ყველამ ვაღიაროთ,რომ სიმართლე მწარეა,ყველა ჩვენგანს ცოდვა აწევს,არ ღირს თავის მართლება,არც მე არ ვარ უცოდველი, უცოდველი ღმერთია,ნუ ეცდებით ღმერთად ყოფნას,ღმერთი ქვეყნად ერთია,ნუთუ არასდროს გიკითხავთ?!ვინ ვარ? რისთვის მოვედი? გიპასუხებთ,ღმერთმა

მოსწავლე მასწავლებელს

ერთი გაკვეთილი, ორი გაცდენა,არაფრით არ მინდა ამ თემის აცდენა,მოსწავლე მასწავლებელს კარნახსაც არ აცდის,მერე ყველამ იცის პასუხად რაც ხდება.უკანა რიგებიდან მესმის ფიქრები:მოსწავლე-მასწავლებელს: ყოველთვის ასცდება,ქიმიით, ფიზიკით და ბიოლოგიით

ჩემი თვალით დანახული

ჩემი თვალით დანახული ცხოვრება, წამიერად, წუთიერად ორთქლდება, სიგარეტის ნამწვავივით ბოლდება, ბოროტება ჩვენს გულებში გროვდება. აბსურდული სიტყვებით დავიწყოთ, ცხოვრება თავიდან ავიწყოთ,

ეს მე ვარ

მოვდივართ სადღაც შორიდან, საით მივდივართ ვინ იცის, ვგავართ გამოსულს კომიდან, ჩვენ ცოდვებს ნეტა ვინ ითვლის. უკვე რა ხანია თავი დავკარგეთ, სადღაც დავდეთ და ვიღაცამ აიღო, უკვე რა ხანია მეზობელს ვაბრალებთ, რომ გაწვიმდა და აღარ გადაიღო.

გზა შენამდე

მე გამოვიარე გოლგოთა შენამდე,რომ მეთქვა, სიცოცხლე უშენოდ არ ღირსთქო,ახლა გოლგოთას ვართ ორივე, შენ და მე,ახლა მზადა ვარ რომ გოლგოთა გავიცნო.მიწა ლურჯია და ვართ ციდან სამ მეტრზე,აკორდებს ჩვენთვის წერენ ბახი და ვივალდი,მაგრამ თუ გინახავს ლექსებს

უსათაუროდ N2 (მ.გუბელაძე)

ადამიანი ქვეყანაზე იმიტომ გაჩნდა, რომ დაედგინა დედამიწის უფერო ზღვარი. რომ,ყოფილიყო ერთადერთი ვისაც ტკიოდა, შთამომავლისთვის რომ გაეღო სამოთხის კარი. მაგრამ ვის ვერჩით ავირჩიეთ უკვე რაც იყო, და ასარჩევიც ბევრი დარჩა, სხვამ თუ გაგვიგოს,

ცხოვრება ეპიტაფია

ცხოვრება მცირედი ეპიტაფია, აქ ბევრი სხეული უბრალოდ ჯართია, მერე კი კითხვები: არ გცივა? არ გშია? ვერ ვხვდები საიდუმლო აქ მართლა რაშია. ოთახში ლურსმანზე კიდია ცხოვრება,მე ვიცი, მონაა თავადაც დროება, ერთი, ღმერთია ამ საზღვარს რომ სცდება,მესამეს

უცნობის ავტორის... უცნობი ლექსი...

ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია, გავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია, "დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლი ვერვინ მიხვდება მიზეზს ჩემი ხელგაშლილობის, ზოგს დარდის ბრალი ეგონება ზოგს

ჩემი დედა

დიდხანს მინდოდა მეწერა შენზე, როგორ აღმზარდე აქამდე დედა, ვერ ვპოულობდი საჭირო სიტყვებს რაც კი მინდოდა რომ შენზე მეთქვა. ახლა ვეცდები მოკლედ აღვწერო, ყოველი სიტყვა, შენი ნათქვამი, ყოველთვის ვხვდები რომ შენი სიტყვა, იყო ყველაზე

ალბათ სიმართლე

ყველაფერში გაზომილნი, დამტვერილნი მოდიან,მათი გული აღარ დარჩა, ვერ გადარჩა ჰგონიათ,სახლში ისევ სიმარტოვე და სამშობლოს ქონია, ადრე დაობლებულებს, სიკვდილთანაც ომი აქვთ.სადღა არის სიმართლე? დატყვევებულ სულებში,ახლა უკვე