რითმი - გულის თუ ლექსის?!

მახსოვს, პირველი გამოხედვა, ტანში ჟრუანტელ დავლილი, მახსოვს, პირველი შეხება, და მინაბული თვალები. მახსოვს, სითბო შენი თვალების რწმენა, იმედი და სიყვარული შენი პირველი გაღიმება და ბედნიერების გამოძახილი. ურითმო ლექსებს თუ მომიტევებ, მე კიდევ უფრო

მას..

პფიქრებს გაზაფხულის მიღმა..შენი სურნელება იპყრობს..ახლა დაიწყება წვიმა..აღარ მენატრები თითქოს..თოვლზე ამოსულ იას.. ყინვა აღარ ინდობს..შენი სხეული მინდა..განთიადისას...თითქოს..ჩაგეხუტები ახლა..მთვარეს ჩამიწნავ თმაში..არ აგიხდება ნატვრა..დაღამებისას

სიყვარულის ეიფორიაში

შენი ჩახუტება მათბობს... შენი გულისცემა იგრძნობა მთელ ოთახში.. ვიცი როგორ აგიჩქარდა პულსი.. ერთმანეთით გაზაფხული გვიხარია.. შენი თითების სითბო ახშობს აპრილის სიცივეს.. წვიმს.. როგორც ყოველთვის შენზე ადრე ვიღვიძებ.. და.. ყოველ დილით ცხელი ყავა

სიკვდილის ნოტი

შენ რომ მოკვდები შენგან დარჩება მხოლოდ სული და სამშვინელი სული ასტრალში აირეკლება, მოგონებები განვლილ დღისანი.სამშვინელია ის ერთადერთი, უკვდავი სული. სიკვდილის შემდეგ მას ელოდება, სასჯელი ზეცის.შეიძლება მოხვდე ზევით, შეიძლება მოხვდე ქვევით,

მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი; და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო

მენატრები.

ცაზე ნეტა ვარსკვლავები რაფერია? მოლოდინში ბევრი წუთი გაილია, ისე მტკივა უშენობა ყოველ წამში მონატრება უკვე ჩემი სხვა ფერია. შენი ნახვის დროს და საათს ველოდები, მონატრება უკვე ჩემზე ძლიერია. ნახვის შემდეგ განშორებას ვეღარ ვიტან, უშენობა იცი ჩემთვის

ქუჩაში ერთხელ

იცი როდესაც მე დაგინახე ქუჩაში ერთხელ, იქვე გზისპირას თვალებს ცრემლი მოადგა წამით სულის სიღრმეში რტოლვით და მალვით

სისულელე არის ახლა გეძახდე და...

მშვიდი საღამოა ახლა შემოდგომის. გარეთ ნიავი კი ფოთლებს ეფერება, აზრსაც ვეღარ ვხედავ შენით ცუდად ყოფნის, ისევ ვეწევი და ისევ მეწერება. სისულელე არის ახლა გეძახდე და სრული აფსურდია ახლა აქ მოხვიდე,

შენ არ გჭირდება სამკაული, მოსართავები,

შენ არ გჭირდება სამკაული, მოსართავები, შენეულ ზეცას სიკეკლუცე შვენის მდედრივით, სულის სინათლე მოუცია შენთვის ღვთაებას, არც სილამაზე დაუკლია სხეულებრივი. ეგ სილამაზე ცათა სულებს ასაწაულებს, შენ, სინატიფის ღმერთეულო დღესასწაულო, შენივე არსის

დედას

მინდა ხანდახან მოგმართო თქვენობით, რადგან ვაგრძელებ შენზე შეჩვევას, ღამის ფიქრებით,ზოგჯერ თვეობით შენი თვალების ვცდილობ შემჩნევას.