*******

საქართველოზე ლექსი ოჰ რამდენ ქართელს დაუწერია და რამდენ დედას გმირის საფლავთან ცრემლიანად დაუმღერია აკაკიმ ჩონგურს შეგვიდარა ეს სანაქებო ჩვენ კი გვიწოდა მისი სიმები ამაყი იყავ შენ საქართველო

ქარაფს შემომდგარი

სისხლი კაპილარებს მძლავრად ეხეთქება, თითქოს აზვირთებულ ტალღებს ეჯიბრება, სული არ მშვიდდება, ფიქრებს ეჭიდება, წარსულ დღეთა ჯაჭვი სიზმრად მევლინება...

წვიმდა

წვიმდა და თქეშად მოსცვიოდა ღრუბლებს ცრემლები, დაჰქროდა ქარი, შლეგი, თუმცა მიუსაფარი და შესჩიოდა ზეცას უხმოდ, უტყვი ვედრებით, სხვაგან ეძებნა მისთა ცრემლთა თავშესაფარი...

მალული სევდა

უკვე მერამდენე ღამე მათენდება, დილა სუსხიანი ღრუბლებს ესალმება; მე კი მეღიმება, აღარც მერიდება; ქარი ჩადგება და მალეც გათენდება;

ისევ მიყვარხარ თუ არა?

გული მწყდება გული მწყდება მთავრ არს რომ აზრი ეკარგება ტყუილი რო მესარჩლება ჩემთან რომ დგას და მემართლებ

არდაბრუნება

მონარინჯისფროდ შემოადნა ღამე განთიადს, კვლავ მონატრების მარწუხებში იბუდებს ვნება... მხოლოდღა სულის სიმარტოვე მოითხოვს შველას, რადგანაც, ამ ლექსს ასე ჰქვია, არდაბრუნება...

ვიცი რა შეშვენის კაცს

ვიცი კაცი არ მისტიტირს ყოფას ვიცი კაცი უნდა ადგებოდეს ოჯახს არ აკლებდეს დაუზარელ შრომას სულ ფიქრობდეს მართლის შობას

ღამე

რა უსასრულოდ დაიკლაკნა ეს ბნელი ღამე. ისევ მომინდა, შემეღება თეთრად წყვდიადი. სადღაც, შორეთში ჩაკარგულა უსხივოდ მთვარეც, და მგონი, ბნელი აღმოჩნდება ეს განთიადიც.

უკანასკნელად...

გრძნობის ვულკანში ჩავიფერფლები, აღუდგენელი გავხდები მასა... გამოიკვლევენ გზას ეგ თვალები, ვერ შეიგრძნობენ ამ გულს რა სწვავდა...

შარშან ამ დროს (მარტის თოვლი)

შარშან ამ დროს ქარი არ ქროდა მომღიმარი ვუცქერდი ჩაში ვარსკვლავს მაგრამ დღეს დიახ დღეს გათოვდა და მეც გავყევი წარსულში გულის ფანცქალს