***

დღეს მზის სხივივით მწველია დილა და მე არ მიყვარს რაც იყო გუშინ... მინდვრის ყვევილით ერთობა ქილა, მის დამტკბარ სურნელს ინახავს გულში.

♥︎-!

თოთხმეტი...თხუთმეტი...ოცი...თუ თვის ბოლო... ყოველთვის შენ გელი, შენ ჩემო დღის ბოლო!

შემირიგდი

იმედს რატო მაძლევ ან მერე რად მართმევ თავს რატომ მაყვარებ და მერე ზურგს რად მაქცევ თბილად რატო მწერ და მერე მებუტები რამე დაგიშავე ეგ მაინც მითხარი არა რისთვის გარბიხარ ან სად მემალები ღმერთმა დედამიწა ხო იციი

და ეს შეხვედრაც არის გვიანი

და ეს შეხვედრაც არის გვიანი იყო დრო, როცა ნიავქარს ვგავდი,სანამ არ შეგხვდი მაცდურად, ნავსად,და რომ მცოდნოდა, რამ მახვილს მკრავდი,ეგება არც კი შეგყროდი არსად.ბედს ალბათ ვერსით ვერ გაექცევი,ცივი სადავე

შენს გულს არ ესმის

მზე ისევ სხივებს ყვავილებს ესვრის, ტოტზე ფოთლები გაყვითლდა, შეხმა, ფოთლის შრიალი შენს ყურებს ესმის, შენს გაყინულ სულს არ ესმის ეს ხმა.

ფაუსტი

შორს ქალაქში.. ზღვასთან ახლოს, იდგა ქოხი კენტად მდგარი, თევზი იყო იმ ოჯახის საგზალიც და სალოცავიც..

შეგიძლია...

ყოვეკთვის შეგიძლია, ახლად რომ დაიბადო და ყველა შეცდომა გულით რომ გაიაზრო.

თუ,ოცნებაზე მეტი გახდები...

მინდა რომ ვეფერო ღატაკებს ... მშივრებს და უბრალოდ ამაყებს... მინდა რომ ვუცინო სამყაროს. კბილები ვაჩვენო ღორებს, ითვალონ ტუჩებზე ღიმილი... რომელი მათ დააღონებს!

თუ ჯოჯოხეთი დედამიწაა?

იქნებ ვიცხოვრეთ უკვე ედემში? და ჩვენც ჩავკბიჩეთ დამპალი ვაშლი?! იქნებ ესაა ჩვენი გამოცდა Და დავბრუნდებით საკუთრივ სახლში?

ოცნებაც არა?

ტკივილი თან ნაყოლი იარა... ცრემლებმა სული გამოიარა....