ეული ოცნებების სასაფლაოზე

დილით ვიღვიძებ, სიბნელეა გარეთ და სულში, აღარ დამთავრდა ეს მტანჯველი ცივი ზამთარი, როგორც ტიტანი, დამწყვდეული სადღაც ჯურღმულში,სამშობლოდან შორს წერად მიხმობს ბნელი დავთარი და მე ვერ ვნახე თოვლის ცვენა,

ვინ თქვა

ვინ თქვა, რომ ქარი სისულელეა და წვიმა მხოლოდ ქოლგებს ასველებს... ირგვლივ მზე არის თუ სიბნელეა, თავისი გზა აქვთ არსადწამსვლელებს,

წვიმის რექვიემი

ისევ წვიმის წვეთის ხმაა ფანჯარაზე, ზეცა მოღუშული მიმოაფრქვევს სევდას თითქოს რექვიემი ისმის დაბალ ხმაზე, ცაზე მცირე ნათელს ღამე შავად ღებავს

..............

როგორ მოქმედებს ეს გარემო და ეს კაცები სკოლის მოსწავლე გოგონებს რომ თვალს აყოლებენ...

უსათაურო

ვაშლებით ხელში, გამაჩერა ქალმა ბაღიდან,მიუალერსა ყვავილებს და თითით მაჩვენა რკინის ჯიხური, მის წინ მდგარი თეთრი მაგიდა,თაროზე მინდვრის ყვავილები გამოსაჩენად...ამოარჩია რამდენიმე მინდვრის გვირილა,გამომიწოდა,

ველური ვნება

იქნებ მოგაშორო მალე ხელები. იქნებ ერთად მოვკლათ ჩვენი ტყვეები. იქნებ ერთად ვისეირნოთ ტყეში,ხეებში და დავტკბეთ ერთმანეთის ფერებით.

დროს რომ არ სცალია

დროს რომ არ სცალია ჩემთვის არასოდეს, დარდიც ესაა და სულის საწუხარი. კარგი იქნებოდა არცერთს არ გვახსოვდეს ძველი შეცდომები, თუმცა სამწუხაროდ

სად წყდება ზღვარი?!

გზებს მივსდევ სადღაც, არ ვიცი შორით მთა მოსჩანს, უღრუბლო ზეცა მე შენი თვალებით ვხედავ სამყაროს სად წყდება ზღვარი ვიცოდე ნეტავ ფიქრებში გხატავ, გეხები ნაზად საფიცარს ვეტრფი ცოდვაა განა?! ჩურჩულით გკითხავ

მე მოგცემ ყველაფრის უფლებას

_მე მოგცემ ყველაფრის უფლებას, შენ ცდილობ სულაც არ დამინდო_ ამ დილას ნისლები უხდება, ეს სევდაც უხდებათ ამინდებს

ჯეჯილის ვარდი

სხივს გავყევ, მზეს ჩავყევ, ერთსა მას გზათასა, ნათელსა ქუესკნელსა მას ცასა ცათასა, კარიბჭით სოფლად ანდრიას, მათესა, უფალმა ჯეჯილში ვარდი დათესა.