***

დროს თან მიჰყვება, ცოდნა თან მას მიჰყვება, წლები რაც ძველად იყო ახლა...

ნიკა ძამიაშვილის მინიმალისტური პოეზია (რამდენიმე ლექსი)

თუკი დაინახავთ ამ ლექსებს ხეებზე დაწერილს, ან მოხატულს, ან შინაარსობრივად გაფორმებულ ნაწერს, შეგიძლიათ გადაუღოთ ფოტო და გააზიაროთ არტი.. იმედია გაეცნობით, გმადლობთ ყურადღებისთვის..

საღამო

მზე უკვე აღარ ჩანს, საღამო მოდის და შენ ისევ განიცდი რომ ახლა მარტო ხარ, არ იცი სხვაგვარად იქნება როდის და არ იცი ან ახლა და ასე რატოა,

ისევ შემიპყრო შენმა თვალებმა...

ისევ შემიოყრო შენმა თვალებმა, ისევ წამართვა უნარი ცრემლის. ისევ ჩამყლაპა შენმა თვალებმა და უმოწყალოდ ჩამძირა მასში.

სხვა ველი

ქარში და ავდარში შენამდე მოვედი, ცვრიანი ველების ყვავილთა ქიმებით, სხვა, შორეული გრძნობების პოეტი, დაკარგულ მდელოთა ნამით და წვიმებით,

უსასრულობის პიკი(მარის M.V.)

შენს სილამაზეს მინდა მივუძღვნა ყველა ბგერა, შენს გარდა ამ კალამმა, სხვაზე კვლავ ვერ დაწერა. დღეს ჩემს ლექსებში არვინ არ არის შენზე დიდი, შენზე წერისთვის მხოლოდ, მე თავსაც კი გავყიდი. შენს სილამაზეს მინდა მივუძღვნა მე მზის მზერა, ქარის სიტყვა ამ მზემ

მთვარიან ღამეს

რაღა სჯობია მთვარიან ღამეს, მთვარეს რომ უსმენ ისიც რომ გისმენს, რამე სჯობია მთვარიან ღამეს? უტიფრად რომ დგას, ჩვენ რომ შეგვცქერის.

შენი პირველი ხილვა(მარის❤️ M.V.)

დიდი ხანი ვიყავი დაკარგული.დეპრესია,გაურკვევლობა,ბრაზი და კიდევ ვინ იცის რამდენი რამე მაწუხებდა.მთავარი კი ის იყო,რომ გარკვეული დროის განმავლობაში აღარც ვწერდი. მოკლედ დაგიბრუნდით აწ უკვე აბიტურიენტი,ახალი მუზით და ახალი იდეებით.სულ პირველად რომ

მე შენს თვალებში

მე შენს თვალებში, სულთქმავ ჩემო, დავანთებ სანთელს, და შენს ღიმილში სამადლობელ აღვავლენ ლოცვას, ჩემო მზისფერო ქალავ, ჩემს სულს რომ აფენ ნათელს, საღვთო ბილიკზე მომაბრუნე, შემომხვდი როცა..

დამელოდე

ზოგჯერ მინდა ვიყო ელვა. ჭექა-ქუხილი და სეტყვა. ღამე არის მთვარიანი, გელოდები ხანი არის.