ნდობა!

ნდობისადმი ჩამწვდარ, ჩემდამი გრძნობას, ვერა აუვლი ნდობის საწადელს.

უსაქმურობა

მთაზე ვარ უსაქმურადაა,ყორნებს ვუთვლიდი ბუმბულსა,გავიხედ-გამოვიხედე მზე მიჭყიტინებს თვალებში,ხიდან ფოთლები ცვივა,შემოდგომა სრულდება,თან მოჰყვება მკრთალი ნიავი მაღალი კლდიდან მჩქეფარე მდინარე ჩანჩქერიანი.

და სად წავიდა

და სად წავიდა ცხოვრების ფერი?! სად დაიკარგა უძილო ღამე?! თურმე გამხდარა ყველა პირფერი და მე ბალიში შენ დამინამე.და სად წავიდა ამ ხალხის ანძა?!სად დაიკარგა ის უხმო ხმები?! თურმე საშინელს ყველამ მიბაძა, სიკეთემ სიკვდილს მისცა სიტყვები. და სად წავიდა

შენს პეტრიქორში

წინად შენს კანთან, რომ ანათებდნენ ახლა ის მზის სხივებიც გაქრა,ვიგრძენი ღმერთმა სულ დამივიწყა და შენ სამარეს მეც ჩამატანა.თითქოს ფერები და ვარსკვლავები, შენ კანთან ერთად ავად გაცისფრდა,და ამ სამყაროს ეს მრავალფერი

ფერი გადამწყვეტი ყოფილა თურმე....

რატომ?,რატომ?გავჩნდი მე აქ ამ მიწაზე, რატომ დავაწევი ტვირთად ამ დედამიწას ამ ცოდის სამეფოს მე ვაკლდი მხოლოდ და მეტი არაფერი მას არ უნდოდა, ნახე,გაიხედე ყველგან ცოდვა ხდება ასე ვეუბნები მე ჩემს თავს,

არ გაუშვა

მერე მივხვდი, რომ მასზე მნიშვნელოვანი არაფერია, მივხვდი რომ ახლა ის მენატრებოდა და არა რომელიმე ძვირადღირებული მანქანა ან სახლი...მივხვდი რომ მჭირდებოდა, მჭირდებოდა სიცოცხლისთვის...

უბრალოება

თქვენ გენატრებათ ლოჟა პარტერი, თქვენ გინდათ გახდეთ მილიარდელი, მე კი ვარჩევდი გზას უნაპიროს, ცოტა სიყვარულს და ერთ ღერ პაპოროსს.

ახლა გაკოცებდი, ისე მონატრებით…

ახლა გაკოცებდი, ისე მონატრებით… ისე მენატრები, სულსაც გაჩუქებდი… ღამის გათენებას, ერთად მოვასწრებდით…

ღამე ჩემი მესაიდუმლე!

მხოლოდ ღამემ იცის ჩემი იარები მე ხომ მხოლოდ მასთან ვტირივარ. ირგვლივ ვერვინ ხედავს ჩემს ცრემლს ან გოდებას მე და ღამე კი ერთნი ვართ.

ქაღალდის სახლი

ქაღალდის სახლი ავაშენე ზედ წერილებით ყოველ ფურცელზე ოცნებები იკითხებოდა. ქაღალდის სახლი ავაშენე ზედ ისტორიით, ყოველ ფურცელზე სიყვარული იკითხებოდა