მოვედი შენთან

მოვედი შენთან...განა იმიტომ რომ რაღაც მტკივა ან უკვე მცივა და მინდა სითბო... ისე...უბრალოდ...სულ უმიზეზოდ...მოვედი შენთან...

დრო პოეტობის

გაცისკროვნება დაიწყო მაშინ ქარი არხევდა ხოდაბუნს როცა, დანაოჭებულ ჭაობებს იქით ზღვის მღელვარებამ ზღვა გააოცა.

რომ დაგინახე...

თითქოს შენ რომ დაგინახე გამომესხა ფრთები, შენით ვხედავ, შენით ვცოცხლობ და მე აღარ ვკვდები. შენს გარშემო თურმე ვანთებ გულის ფორმის ცეცხლს, ჩემი გულიც მანდ იქნება, ლექსებს დაგიწერს. თითქოს შენ რომ დაგინახე შემეცვალა ფერი და სხვა ყველა, ყოველივე მძიმედ

გულის ძახილი

თითქოს იმედი გადამეწურა ამდენ ყვავილში ვერ ვნახე ჩემი მაგრამ არ ვკარგავ მოთმინებას და მივუყვები გზებს კალასაკენ

სინათლე

მე სინათლე დავინახე, თურმე ტოტებს ვარხევ და ჩემს წარსულს ნაწილობრივ ნაკუწებად დავხევ. მომავალში მე შენ გხედავ და ვერავის სხვას და მასა, ბრბო მე მილიონ კითხვას დამისვამს.შენს გარდა აქ მე ჩემს ირგვლივ ვეღარავის ვამჩნევდა მუდმივად მე შენს გარდა სულ

გზაჯვარედინზე

გზაჯვარედინზე ვდგავარ მარტო და ჩაფიქრებული გავყურებ ამ გზებს.

ქრისტე აღდგა!

...მხრებით ზიდა ჩვენი ცოდვა გოლგოთაზე ჯვარს აცვეს ფერდსა შუბი უთავაზეს თავს ეკალი დაასვეს...

ბუნებავ

ვუსმენ შენს ჭიჭიკს პაწია ჩიტო შენს ფრთათა შრიალს დიდო არწივო, იქნებ მოგწყინდა ჩემი ატანა და ბუნებავ გსურს რომ მე გამწირო.

კარინას,უუუუგემრიელესსს

სიყვარულია,როცა სხვა ადამაინის მოტივაცია და ძალა ხდები!

ქართველს

ცა ისევ თეთრად ქათქათებს მიწა კი ისევ შავია, ვაჟკაცურადა სიკვდილი ყველა ქართველის ვალია.