ბრძოლა

ვცდილობ საგანზე დავწერო ლექსი კერძოდ კი ვიწყებ ისტორიაზე, მინდა მახსოვდეს ძველი ამბავი ამ ჩვენს მიწებში მტერთა ტრიალზე...

,, ჭიდილი,,

თითქოს სამყარო ამოსუნთქვას ვეღარ ახერხებს, თითქოს მარტის თვეს მოჰყოლია დიდი წუხილი თითქოს წუთები დედამიწას წლებით აბერებს, და დიდი ტალღა გვეჯახება ჭექა_ქუხილით.

მოკლედ გიჟზე ანუ ჩემზე

ჩემი, ჩემი მარტოობა არ არს ახალი. უგრძნობობავ, ამ ჩემს ლოდზე გთხოვ დამაკალი. თურმე მიდის ეს წუთები, ტვირთსაც ზიდავს ის, მარტოობას ვეხუტები, მიწას მიმაყრის. სანამ მე ცოცხლად შემრაცხავთ, მკითხეთ რას ვფიქრობ და მე ჩემს თავს თუ ოდესმე კიდევ დავინდობ.

დიდება უფალს.

დავსხდეთ გვერდიგვერდ ვისიყვარულოთ, არაფერს გვარგებს გადაკიდება ჩვენ გაგვიმარჯოს, ქვეყნად კი იყოს მარადიული, უფლის დიდება.

Zero

მას მერე, რაც ჩემგან გაქრი, გულში გრძნობა გახდა zero. გულში ალმა თქვა: "მე ჩავქრი, აღარასდროს ამამღერო". მას მერე, რაც კვლავ გაუყვა ჩემი ალი მთას და მდელოს, გრძნობას მან დანა გაუსვა, გაუტოლა კვლავაც zero-ს. რომანტიკოსს გამინათა სხვა გზა, დრო და სულ

სიზმარი

“მე მეშინია სიცოცხლევ შენი, ვერ მიპოვია მე თავი ჩემი და მირჩევნია ცხოვრებას ნაძრახს, ასე წავიდე ყოვლის უნახავ”

დაცინვა

თუ თვლი დაცინვა გააშკარავებს კაცად გხდის და მით უფრო ხალისობ აჰა დამცინე!!!

ვიღაც - ერკე მიდასი

ცოცხლები ყრიან საფლავზე მთებად, ნეტავ იპოვეს სიგიჟე შვებად?

ერკე მიდასი - მგონი ზიზღს ვიწვევ

მე იმ სტროფებს ვერ გაჩუქებთ ალბათ ყორღანებიდან მაგრამ ვეცდები რომ დავბრუნდე ყოველ ჯერზე, მომავლებიდან და დაგიტოვოთ, შთამომავლობა პურის, კარაქის და ის შხეფები, განუსაზღვრელი ძალა არაგვის. მე გადავავსებ, შთამომავლობას ყველაფრის მარად წაიკითხეთ და

ეს ულმობელი სოფელი

ცხოვრება მიდის ჩურჩულით მიდის არავის ტოვებს.