ჩემი მელანქოლია

მელანქოლია ჩემი, მე ხომ სიკვდილი მინდა. მგონია თითქოს ვკვდები, სიცოცხლე შემიშინდა. ჩემი სიცოცხლის სევდა, ჩემთვის ხსნა არის ტკბილი. მე თავად სევდა მწერდა, სიცოცხლით ვარ დასვრილი. მე მაქვს თანმდევი გრძნობა, ამ გრძნობის სიყვარული. თან მდევს სევდის

არ შემეჩვიო

“არ შემეჩვიო ღმერთზე უფრო შორივარ შენთვის”

მუზა

მე იქ მიწაშც მომივა მუზა და ისევ ისე გავრითმავ სიტყვებს. იქ გარინდებულ ცივ სამარეში მე მივეცემი ჩემს ჩვეულ ფიქრებს.

წამო...

ნაზი კოცნებით დაგახვევ თავბრუს და მზის ჩასვლისას გიმღერებ რამეს...

რა მჭირს

ის თუ რა მჭირს საშინელ დღეს, სულ არავინ ეს არ იცით, მე და ჩემი მეორე მე ამას საშინლად განვიცდით. ის თუ ჩემში დღეს რა ხდება, ამას ვერვინ ვერ მიხვდება, რადგან ამ საშინელებას ვერ იფიქრებს, ვერ მიწვდება. ის თუ მე რა დამემართა არის ძლიერ მწარე სევდა,

გეფიცები მართლაც შეგიყვარდები

ცხოვრება რომ დიდხანს არა გრძელდება. რომ იცოდე როგორ მომენატრები გეფიცები მართლაც შეგიყვარდები

თურმე

თურმე ოცნება ოცნებას ლევდა დაწაფებული ხვრეპდა უთასოდ. თურმე ცხოვრება სინდის ყიდიდა ხარკზე გადაცვლით განა უფასოდ.

სევდა მოაქვს დროს

სანაპირო, ზღვის ტალღები, სიგარეტი, გრძნობა ჩემი ნაცრისფერი

აკრძალული გრძნობა

რაღაც გრძნობამ, რაღაც ალმა სიცოცხლეს გამომასალმა. პირად მესთან ბრძოლის ქარმა, პრობლემა ვერ განმიქარვა. სიყვარულის მსგავსმა ცეცხლმა ისევ გული დამისერა. თითქოს მე თავიდან შემქმნა ბედად დარდი დამიწერა. ისევ რაღაც მე მაწვება და მე მინგრევს რაღაც

წვიმის წვეთები

წვიმს მონატრება ათენებს ღამეს გული იხსენებს წარსულს ნაწვალებს. ქარი დაითვლის მჯერა ოდესღაც გზებზე ჩემს მიერ შთენილ ნაკვალებს.