როცა გაგიცანი...(5)

თვალი გავაყოლე, მერე ანას შევხედე. -ნუ ნერვიულობ, მალე გადაუვლის. უბრალოდ 4 წელია იოანე უყვარს და... -გასაგებია.-ვთქვი ჩაწყვეტილი ხმით.-დაგტოვებთ.

როცა გაგიცანი...(4)

  სხეულზე მომეკრო და კისერზე მომხვია ცალი ხელი, მერე ნელა გადაინაცვლა ტივტივასკენ და მომშორდა.   პატარა გამოუცდელი ბიჭივით ამიჩქარდა გული. ვუყურებდი და ვერ ვხვდებოდი, რა მიზიდავდა ასე ამ გოგოში.   არ ვლაპარაკობდით. ერთმანეთს ვუყურებდით თვალებში.

როცა გაგიცანი...(3)

  უკანმოუხედავად წავედი ჩემი ოთახისკენ და პირდაპირ ლოგინზე დავეგდე. ფიქრები, ფიქრები, ფიქრები...აღარ შემიძლია. ტელეფონი ავიღე. "დედაჩემი იქნებოდა", გავიფიქრე და ეკრანს შევხედე. გამოტოვებული ზარები: კო. გამიკვირდა. რა უნდოდა ჩემგან. გადავურეკე.

როცა გაგიცანი...(2)

...სანამ თვითონ არ გამომელაპარაკა: -უკაცრავად, რომელი საათია?-ამ კითხვაზე წამოვიწიე და ჩემკენ მობრუნებულ გოგოს გაკვირვებულმა შევხედე. -ტელეფონი დამიჯდა.-დარცხვენით გამიღიმა და თავისი ღია ცისფერი თვალებით ამომხედა. -12:15 ვუპასუხე დაპროგრამებულივით.

როცა გაგიცანი...(1)

თეატრალური? არ მესმის როგორ, როდის მოასწრო?-გავიგე დედაჩემის განრისხებული ყვირილი. -თმას ღერა-ღერა დავაცლი. ლუკა, მოეთრიე აქ.-მამაჩემის მკაცრ გამოხედვას ოთახის ჩაკეტილი კარის მიღმაც ვგრძნობდი.   უცებ ბრახუნი. ისევ შიში და დეპრესიული აზრები. მათთვის