ქაოსური გრძნობები (დასასრული)

1 თვე გავიდა რაც ელო გადავიდა დიმასგან. ამ ხნის განმავლობაში საერთოდ არ შეხმიანებიან ერთმანეთს. ელო შედარებით ნაღვლიანი იყო ,ვიდრე ოდესმე. ეგონა რომ დიმა ერთხელ მაინც დაურეკავდა,მოიკითხავდა ან რამე მსგავსი,მაგრამ არაფერი! არც ერთი ზარი არ

ყველაფერს აქვს დასასრული...

ეს ისტორია დაახლოებით მაშინ დაიწყო,როდესაც 15 წლის ვიყავი. არ ვტრაბახობ,მაგრამ სკოლაში საკმაოდ პოპულარული გოგო ვიყავი,ქერა თმით,ცისფერი თვალებით და ქცევებით,რომლებიც ყველას მოსწონდა. იმ პერიოდში საერთოდ არაფერზე ვფიქრობდი.

ძვირფასი განძი [სრულად;+თავი 16(დასასრული)]

დილა კიდევ უფრო თბილი იყო, ცხვირზე კოცნით გააღვიძა ზარანდიამ დინა და ღიმილით შეეგება. საოცარ ბედნიერებას გრძნობს. ეს კულულა გოგო ისე უეცრად შემოიჭრა მის ცხოვრებაში. უფრო სწორი იქნება რომ ვთქვათ, თვითონ შეიჭრა ამ გოგოს ცხოვრებაში.

მოულოდნელი დასასრული (11)

ქეთის ცხოვრებაში ყველაზე თბილი დილა გათენდა, ჯერ გაეღიმა, გაიზმორა... მხოლოდ ამის შემდეგ ინება თვალების გახელა, თუმცა მალევე გააცნობიერა, რომ მეუღლე გვერდით არ ჰყავდა და სახეც მოეღუშა... თავიდან იფიქრა, ალბათ გვიანია და ადგომა დამასწროო, მაგრამ

წამით შეჩერება. [დასასრული]

რუსა ხვდებოდა,რომ გაბრიელი ძალიან მოსწოონდა.არ უყვარდა,მაგრამ მართლა ძალიან მოსწონდა,შეიძლება ითქვას,რომ სიყვარულის ზღვარზე იყო.მაგრამ ეშინოდა...ეშინოდა ისევ გულის ტკივილის,ისევ იმ ცრემლების,ისევ იმ დეპრესიის და საერთოდ სიყვარულის... არ უნდოდა ისევ

ჩემი გულის ქურდი ხარ 17 (დასასრული)

ჩემს თვალწინ გადაშლილმა სანახაობამ დამამუნჯა.მთლიანად გამოვეთიშე რეალობას და ერთადერთი რაც მახსენებდა ,რომ ჯერ კიდევ გონზე ვიყავი ეს ტკივილი იყო.უკიდეგანო,ყველაფრისმომცველი,მწვავე ტკივილი,რომელიც ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა.მუხლები

ბუმერანგი (ნაწილი XII - დასასრული)

სკოლიდან გასვლისას მივხვდი, რომ არ ვიცოდი, რომელ საავადმყოფოში დააწვინეს. მაგრამ ეს სულ არ მადარდებდა: საკუთარი თავი დავკარგე, გონება და ყველაფერი ის, რაც ოდნავ მაინც აზროვნებს. კიბეზე ფეხი დამიცურდა და ძირს დავეცი. ისე უძლურად ვიყავი, რომ ხელის

ავარდნილი დასასრული

თვალები რო გავახილე უკვე თბილიში ვიყავი გუში თითქოს რაღაც ჩამწყდა მინდოდა გავქცეულიყავი ისევ იქ სადიანაც მოვედი. რამდენჯერმე დავაპირე კიდეც თუმცა გადავიფიქრე მაპატიე ნიკა! სახლის კიბეები ავირბინე და ჩემი ოთახისკენ გავიქეცი თავით დავემხე საწოლზე

ყველა ფერი {დასასრული}

ორი დღის შემდეგ დინას მშობლების გაცნობის დროც მოვიდა.ავალიანი სრულიად დამშვიდებული იყო,ხოლო დინა მგონი მის მაგივრადაც ნერვიულობდა,რაზეც ღიმილით უწყრებოდა შეყვარებული.

ჩემი მწვანეთვალება (13 დასასრული)

თხუთმეტ წუთში უკვე საავადმყოფოში ვიყავით.. დერეფანსი ნერვიულად დავდიოდი და ველოდებოდი ექიმის გამოსვლას რომ პალატასი შევსულიყავი და ნიკა მენახა.. როგორ იქნა გამოჩნდა ექიმი და დაგვრთო ნება პალატაში შევსულიყავით.. ბავშვობიდანვე ვერ ვიტანდი წამლების