ბუმერანგი (ნაწილი XII - დასასრული)

სკოლიდან გასვლისას მივხვდი, რომ არ ვიცოდი, რომელ საავადმყოფოში დააწვინეს. მაგრამ ეს სულ არ მადარდებდა: საკუთარი თავი დავკარგე, გონება და ყველაფერი ის, რაც ოდნავ მაინც აზროვნებს. კიბეზე ფეხი დამიცურდა და ძირს დავეცი. ისე უძლურად ვიყავი, რომ ხელის

ავარდნილი დასასრული

თვალები რო გავახილე უკვე თბილიში ვიყავი გუში თითქოს რაღაც ჩამწყდა მინდოდა გავქცეულიყავი ისევ იქ სადიანაც მოვედი. რამდენჯერმე დავაპირე კიდეც თუმცა გადავიფიქრე მაპატიე ნიკა! სახლის კიბეები ავირბინე და ჩემი ოთახისკენ გავიქეცი თავით დავემხე საწოლზე

ყველა ფერი {დასასრული}

ორი დღის შემდეგ დინას მშობლების გაცნობის დროც მოვიდა.ავალიანი სრულიად დამშვიდებული იყო,ხოლო დინა მგონი მის მაგივრადაც ნერვიულობდა,რაზეც ღიმილით უწყრებოდა შეყვარებული.

ჩემი მწვანეთვალება (13 დასასრული)

თხუთმეტ წუთში უკვე საავადმყოფოში ვიყავით.. დერეფანსი ნერვიულად დავდიოდი და ველოდებოდი ექიმის გამოსვლას რომ პალატასი შევსულიყავი და ნიკა მენახა.. როგორ იქნა გამოჩნდა ექიმი და დაგვრთო ნება პალატაში შევსულიყავით.. ბავშვობიდანვე ვერ ვიტანდი წამლების

წვიმას თუ არა თავს მაინც შეგაყვარებ (დასასრული)

რაღაც მხრივ მართალი ხარ. სიყვარული აბრმავებს ადამიანებს. მეც დამაბრმავა მარა მერე გაგამ მითხრა როგორ ძალიან უყვარდი და არ შემეძლო რომ ესე გამეგრძელებინა. ვერ იქნები იმ ადამიანთან ბედნიერი რომელსაც სხვა უყვარს ხო? ჰო და გადავწყვიტე დამემტკიცებინა რომ

ნერვებზე მოთამაშე (7 დასასრული)

არ გიცნობდი, არ ვიცოდი ვინ იყავი.. მაგრამ ჩემი სული ხარ.. ჩემი ნათელი სხივი ხარ იცი?! შენი მზისფერი ღიმილი როგორ მსიამოვნებს.. ღმერთო, როგორ მაკარგვინებს ჭკუას.. შენთან სიახლოვის დროს, როგორ მინდა მაგრად ჩაგეხუტო და ძვლები აგატკივო.. როგორ მინდა

ფარულავა (დასასრული)

ხანდახან როცა ტკივილი საზღვრებს სცდება, შენში არსებული იმუნიტეტი იწყებს ბრძოლას, ბრძოლა გრძელდება, 1,2,3..... მეტი თვე, ზოგჯერ წელიც, საბოლოოდ ტკივილი მარცხდება, თავიდან უკან იწყებს დახევას მერე თითქმის ქრება, თითქმის..

მოულოდნელი დასასრული (10)

სრულ მდუმარებაში გაატარეს მთელი საღამო, უფრო სწორად უსიტყვოდ... თორემ საუბარს მაინც ახერხედნენ... თვალებით... ოთო ნინუცას თბილად უღიმოდა, ეს უკანასკნელი კი ნაზად აფახულებდა თვალებს. ნიკა კი ეშმაკურად უღიმოდა ქეთევანს, თანაც თვალს არ აშორებდა,

სულაც არ ვაპირებდი შენს შეყვარებას! 24 დასასრული

ღიმილით მომხვია მხრებზე ხელი და გასასვლელისკენ ნაზად მიბიძგა. მხრებზე იქვე დაკიდული მანტო მომახვია და ეზოში გამიყვანა. როცა უკვე მანქანაში ჩამსვა, ღვედი გამიკეთა და ჩემს გვერდით მძღოლის ადგილი დაიკავა, შევძელი მუცელში ჩავარდნილი ენის ისევ უკან

დასასრულის დასაწყისი (დასასრული)

დილით გაღვიძებულს,თავის საწოლში გაეღვიძა.სწრაფად წამოხტა საწოლიდან და მისაღებში გავიდა,არავინ დახვდა,იფიქრა დამესიზმრაო და მაისურის ამარა გავიდა.იქვე დადებულმა ყავამ ღიმილი და გაკვირვება მოჰგვარა,ანუ არ დასიზმრებია და მართლა აქ იყო,მართლა მასთან