ეული ოცნებების სასაფლაოზე

დილით ვიღვიძებ, სიბნელეა გარეთ და სულში, აღარ დამთავრდა ეს მტანჯველი ცივი ზამთარი, როგორც ტიტანი, დამწყვდეული სადღაც ჯურღმულში,სამშობლოდან შორს წერად მიხმობს ბნელი დავთარი და მე ვერ ვნახე თოვლის ცვენა,

ეული ღამის ღამეულ ფიქრებს...

...შიშველ ხეებში ისევ წამებით განაწამები კრთება ლანდები, დროის ეშმაკნი გამახარებენ, წამში წამებად რომ მელანდები...ოჰ, როგორ მახსოვს თავს რომ მახვევდი, ცაში გაფრენის მონაგონ ამბებს. თებერვლის დილას არ უყვარს ფიფქი, თებერვალს, კარგო, ჭირდება სითბო და

ეული

ის მიდის, ჩემი ნაწილაკი მიდის.... და თითქოს ერთიანად ტოვებენ მისი უჯრედები, ჩემი სხეულის უჯრედებს.. ბოლოჯერ მეხება,ბოლოჯერ მითათუნებს ხელებს, ჩემს ბუნჩულა ლოყებზე. ბოლოჯერ მჩქმენტს.

ეული

მარტოდ მარტო ვარ ერთი ეული ცხოვრებისაგან თვალახვეული და ამასა ვარ მე შეჩვეული და ამიტომაც გავხდი სნეული ამიტომაც ვწერ უნიჭო ლექსებს და ჩემს შველას ხომ ვერავინ შეძლებს ამიტომაც ვღვრი ყოველდღე ცრემლებს და ვერ ვუხერხებ ვერაფერს ნერვებს

ეული, მაგრამ სექსუალური ბიჭი.

თანამედროვე მწერლის, ბლოგერის, პუბლიცისტის და ესსეისტის, ლუკა კუხიანიძის ერთი, ძველი მაგრამ ჩემთვის საყვარელი ციტატები, სიტყვები და ბლოგები.ზოგჯერ, გინდა დასალევი იყო, ადგე, მისცე შენი თავი ადამიანს, დალიოს და შენით გამოთვრეს. გავხარ ცას. არა