გაბედავ თუ ვერა? (3)

და ამ მკვლელობის შემდეგაც ისევე გაგრძელდებოდა ცხოვრება, როგორც მანამდე მიედინებოდა: ჭორებით მოსულდგმულე მეზობლები კვლავ იჭორავებდნენ, თუმცა მსგავს თემებზე ხმას არ გაიღებდნენ, რადგან ტაბუ იყო სხვის ძალადობაზე საუბარი ამის გასაჯაროვებისა და შეწყვეტის

გაბედავ თუ ვერა? (2)

-უკაცრავად... თავი ავწიე. ხელში ნამდვილი არისტოკრატივით მეჭირა თაფლისფერი სიმბოლოებით მოხატული ფინჯანი. ჭიქა ფრთხილად დავდგი და წამოვდექი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენს სახლს გალავანი არ ჰქონდა, ჩვენი მეზობლები იმდენად შორს იდგნენ, რომ ჰქონოდა,

გაბედავ თუ ვერა? (1)

-უკაცრავად, თქვენ ვინ ხართ?-უხეში ტონით მომახალა კითხვა. "როგორი ტემპერამენტიანი ჯოჯოხეთის მოციქული ხარ, უცნობებთანაც კი გიჭირს თავაზიანად საუბარი..."-გავიფიქრე და ვუპასუხე: -მე თქვენი მეზობელი ვარ მოპირდაპირე სახლიდან-თითი ჩემი არაფრით გამორჩეული

ჩემო უფალო...

მეც გაგყიდე ორ კაპიკ ვერცხლზე, მათ შორის ვდგავარ ჯვარცმის დროს რომ ცრემლი გადინა. ახლა კი ასე უსიცოცხლოდ დარჩენილ ხელებს, სხვისგან თუ ვერა საკუთარი ვიცავ თავისგან.

შემოდგომის ქარი

ვხედავ,როგორ ნაზად არხევს შემოდგომის ფოთლებს ქარი ყველაფერი შეიცვლება და გამოვა მალე დარი ვხედავ,როგორ ტირის ისევ სევდიანი,ჩუმი ვერხვი დაბრუნდები,მეტყვი იმას,რაც წარსულში ვერა,ვერ თქვი...

მე ადამიანს ვერა კი არა, არ ვაპატიებ!

შეკითხვაზე :"რას ვერ აპატიებდით ადამიანს", ყველა თამამად გაიძახის: "ღალატს", მე კი ადამიანს ვერ ვაპატიებ, როდესაც მეუბნება:"მე შენს გვერდით ვარ", ან თუნდაც "ჩემი იმედი გქონდეს", და სინამდვილეში ჩემგან წასასვლელი გზის იმ ჩახვეულ ნაწილში ისე უეცრად

ვერა-ვაკე.(2)

უნივერსიტეტიდან შესვენების დროს გამოვედი.ნიტას დავურეკე და აბაშიძეზე ჩენს კაფეში შეხვედრა შევთავაზე.იმდენად გადაღლილი ვიყავი,ცოტაც და ტვინი გამადეწვებოდა.ბეჭებზე სიმძიმეს ვგრძნობდი,და მის მოცილებას ვერ ვახერხებდი.ყველაფერმა დამღალა.ძველი დრო

ვერა-ვაკე.(1)

-სად ხარ გოგო?!-ტელეფონში მიღრიალა დუდუმ.-კლუბში.-მოკლედ მოვუჭერი მე და თვალები გადავატრიალე.-იცი,რომელი საათია?!-არ ცხრებოდა ის.მე კი მშვიდი სახით ვუსმენდი,და მხოლოდ თვალებს ვატრიალებდი.-12-ი დუდუ.-რომელ კლუბში ხარ?