დამწუხრებული ვარ

დამწუხრებული ვზივარ და ვფიქრობ რა არის ჩემი გულის ფობია ჩემო გულო შენ მის სახით მითხრობ ეს სიყვარული შავი ფონია დამწურებული ვზივარ და ვფიქრობ სად არის გრძნობის ეს ისტორია შენ სიყვარულო მე ისევ მიხმობ მეტყვი გულში არს ეს ირონია დამწუხრებული ვზივარ და

წერილი ანნას [სრულად]

“დედა,ახლა მე შენ ოთახში ვზივარ,ამ წერილს აკანკალებული ვწერ.კარგად იცი,რომ მე არ მყავს ისეთი ადამიანი გვერდით,ვისაც შემიძლია დედა ვუწოდო. მე არ მყავს ისეთი ადამიანი გვერდით,რომელსაც ჩემ საიდუმლოს გავანდობ. მე არ მყავს ისეთი ადამიანი გვერდით,რომელიც

ვზივარ ობლად..

იჩქარიან ბნელეთში ჩაშვებული ღუზები, მისტირიან სედებში ჩახავსებულ ქიმერებს, მორჩა.. გაჰქრნენ, წავიდნენ, არ არიან მუზები, გემის ქიმზე დარჩენილს, ობლად, ვინღა მიმღერებს..

ვზივარ შეშლილი!

სულში აღწევენ ლექსები და სხეულზე მაყრის, ვასხამ ფურცელზე ლექსის გროვას,საკმაოდ ვავსებ. ზოგი პოეტი დატოვებდა უაზროდ დაყრილს, "ჭიქას ნახევრად შეუვსებელს თავისთვის სავსეს."

ვზივარ როიალთან

ვზივარ როიალთან..ისევ თავჩახრილი. ალბათ ყველა გრძნობა ჩემზე ძლიერია, ისევ გადაიღებს წვიმა გადაღლილი, მე კი მის მოსმენას სხვა რა მირჩევნია. სულით შევეხები ყველა კლავიშს, ფრენით გადავუკრავ შოპენის ვალსს. ამ ქალაქში თითქოს ყველა გარბის, თითქოს მათი

ხის ძირას ვზივარ

მცხუნვარე მზის ქვეშ ჩრდილს ვაფარები ნეტავ სადა ხარ რატო არ ჩანხარ მე ხომ მზე არ ვარ რომ მემალები. მე წამოვწვები მწვანე მინდორზე ფოთლებს ავხედავ ნაზად შრიალებს მე ხომ არ ვიცი უშენოდ როგორ რით მოუარო გულის იარებს. ფოთოლმა იცის დრო მოვა თვისი მზე რო