ასეთი ბედი აქვთ მგონია პოეტებს

ნახატი ცხოვრების, ალისფერ ფერებით,ამ სურათს მგონია ვერავინ გაიგებს...ღრუბლებში დავფრინავ და მზეს ვეფერები,და მერე მარტი ვარ... და იებს ვარიგებ. ადრე გაზაფხული ელავენ თვალებში,მზის სხივებს მიწამდე ჩამოაქვთ

ასე მგონია

ერთხელ გნახე და უკვე მიყვარხარ ასე მგონია ასეთი გრძნობა გულში არასდროს ჯერ არ მქონია უხმოდ უსიტყვოდ გიყურებდი თხუთმეტი წუთი შენი თვალები მე დავიპყარი მაგრამ შენ დუმდი

გამოიდარა

გამოიდარა, მაგრამ ამ გულში ღრუბელი ჭარბობს. შენი დანახვა ერთადერთია რაც კი რამ მათბობს. ეგ თვალ-წამწამი და ეგ ტუჩები საშინლად მათრობს და სიყვარული? მე ეს გრძნობები მუდმივად მახრჩობს... გამოიდარა? არა მგონია. აქ დაწყებულა ქუხილი.

უშენობას მგონია რომ არ ვაპირებ...

...თუ გიყვარვარ არ იდარდო, შენი მქვია,მემეტება შენთვის სითბო და სამყარო,სადამდეც კი სიყვარული შემიძლია,მინდა შენი პოეტობა დავიბრალო...მენატრები, შენთან ყოფნას სული ითხოვს,

უაზრობა მგონია...

წერა ეს არმსიამოვნებს მაგრამ მაიინც მინდება... უაზრობა მგონია მაგრამ..როცა რაგაცის გახსენებას ვცდილობბ და აგარ მახსენდება გული ძალიან მწყდება.. და ძალიან მინდება კარგი მომენტების გახსენება ჩემ ცხოვრებაში ...

მე რატომღაც მგონია,რომ ისევ მოხვალ

მე შენ მიყვარხარ!ყველაფერმა აზრი დაკარგა ჩემს ირგვლივ შენს გარეშე.ურთიერთობას ვეღარ ვახერხებ ვერც სულიერთან და ვერც უსულოსთან.ისინი მე გამირბიან.თითქოს დაიცალა მთელი სამყარო და დავბორიალობ უსახო სიცარიელეში.დილით რომ ვიღვიძებ,საშინელი სევდა მომყვება