ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო? (თავი 5)

დავსახე გეგმა რომ უცბად გავქცეულიყავი. მუტანტს ხელზე ვუკბენდი, ის გამიშვებდა, მე კი გავიქცეოდი და ჰოი თავისუფლებავ, მე მოვდივარ. მოქმედება როდესაც დავიწყე და მუტანტს ვუკმინე, მოსალოდნელმა ხელის გაშვებამაც არ დააყოვნა, თუმცა...

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო? (თავი 4)

- სერიოზულად? - გავიფიქრე ჩემთვის და ნერვები ამეშალა კიდევ უფრო. სად ვარ ახლა? სად და იმ ქოხში, სადაც ადრე მე და ნიტა ვიპარებოდით, რადგამ აქვე ძალიან კარგი ვენახია და გემრიელ რაღაცეებს ვჭამდით. ჯანდაბა, სხვაგან წასასვლელი მართლაც

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო? (თავი 3)

-რა დავაშავე ასეთი, ყოჩაღ ნია რაა, სულ შენ როგორ უნდა ეხვეოდე შარში. მე მაინც არ მეშინია იმ მუტანტის ასე რომ არც ქორწილი არ იქნება და არც ამ კაბას არ ჩავიცმევ . - გავიფიქრე და უცებ მოვავლე ოთახს თვალი. -აი ზუსტად ამას ვეძებდი.

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო? (თავი 2)

და არ გაინტერესებს ოდნავ მაინც რახდება შენს თავს?- იმდენად შემზარავი იყო მისი ხმა , რომ არა კედელზე მიყრდნობილი მისი ტორი აუცილბელად შიშისგან ჩავიკეცებოდი.-მომიყევი რახდება აქ საერთოდ . - მგონი მხოლოდ ის იყო ერთადერთი

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო?

ზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, როდესაც საათი ოთხის ოცდახუთ წუთს აჩვენებდა, სამშობიაროს შემოსასვლელი კარები ხმაურით გაიღო და გამოჩნდნენ მამაკაცი და ორსული ქალი, რომელიც ღრმად სუნთავდა და აფორიაქებული მთელი ძალით ჩაბღაუჭებოდა მამაკაცის ძლიერ მკლავს.