მე არ დამისრულებია... (I თავი)

როგორ მიყვარს გაზაფხული, მაგრამ დილით ადგომა მაინც მესიკვდილება და რა ვქნა. სამსახური ვის არ გააღვიძებს, ახლაც ზარმა 8-ზე დარეკა, ბუზღუნით გავთიშე და საწოლიდან წამოვდექი. ნიას ოთახში შევიხედე, ჯერ კიდევ ეძინა ჩემ პატარა გოგოს. ამიტომ, ჯერ

სანშაინ (მე-5 თავი)

არ ვიცი რა უნდა ვქნა. ვდგავარ და ნელ-ნელა, წვეთ-წვეთად, ვკარგავ ძალას, უნარს, შესაძლებლობას. ის არის, რა თქმა უნდა, ის არის, სხვა ვინ იქნება?! ვდგავარ და ვკვდები. არ ვიცი, როგორ იხსნება ანატომიურად ეს ფაქტი.

MOBSTER (მე-VI თავი)

-არ მაინტერესებს თქვენი სიმართლე , დამაბრუნეთ სახლში !- ყვირილით მივმართე ჩემს წინ მჯდომ მამაკაცს. -დემეტრე...-უცებ გაჩუმდა.-დემეტრე დევდარიანი ვინ არის შენთვის? -დემეტრეს გვარი მთელი ზიზღით წარმოთქვა . -ეგ თქვენ არ გეხებათ!

მე როცა....

მე როცა მიყვარს რა უნდა ვთქვა არვიცი ცუდი. მე როცა მიყვარს ეს სამყაროც მეცოტავება , მე რომ მიყვარხარ ფიქრებია ნიავად შლილი მე როცა მიყვარს სიტყვებია ზედმეტად თბილი

დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან,

დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან, გაკოცებ და ჩემსკენ ნაზად მიგიზიდავ, არ იფიქრო, რომ სიშორით დრო გაჩერდა, რომ ცხოვრების განთიადი მიიბინდა.[center]

ის იდიოტი , მე კი გიჟი (4 თავი)

ლიზასთნ წვეულებაზე ვერთობოდი , განსაკუთრებით მაშინ , როცა დოლიძეს სველ თმებს და მაიკას ვხედავდი . ერთადერთი რაც იყო უცნაური დოლიძე თვალს არ მაშორებდა მთელი საღამოს განმავლობაში მიყურებდა და რაც ყველაზე გასაკვირია თბილად მიღიმოდა , ისე კი არა როგორც

სანშაინ (მე-4 თავი)

მომინდა მომეყოლა ჩემზე, ჟოლოზე და აკაზე, რომელიც საოცარი სიგრილის და თავისუფალი ბუნების მატარებელია. აკაზე, რომელიც სრულიად შემთხვევით შემხვდა სულ რამდენიმე დღის განმავლობაში ამხელა ქალაქში, სადაც აქამდე არასდროს შემხვედრია. და აკაზე, რომელიც

მე ადამიანს ვერა კი არა, არ ვაპატიებ!

შეკითხვაზე :"რას ვერ აპატიებდით ადამიანს", ყველა თამამად გაიძახის: "ღალატს", მე კი ადამიანს ვერ ვაპატიებ, როდესაც მეუბნება:"მე შენს გვერდით ვარ", ან თუნდაც "ჩემი იმედი გქონდეს", და სინამდვილეში ჩემგან წასასვლელი გზის იმ ჩახვეულ ნაწილში ისე უეცრად

შენ მე სიყვარული მასწავლე.. III

დიდხანს ვუცქერდით,შემდეგ წყნარად ვუთხარი თითქმის ჩურჩულით : -იქნებ წავიდეთ? ძალიან დაგვიგვიანდა.დედაჩემიც ინერვიულებს. -როგორც შენ იტყვი.-დამწუხრებულმა მითრა,თიქოს არუნდოდა წასვლა არუნდოდა სახლში ..

შენ მე სიყვარული მასწავლე...II

მთელი გზის განმავლობაში მასზე ფიქრი არ შემიწყვეტია,სულ მის ღიმილს წარმოვიდგენდი თვალწინ, მის მწვანე თვალებს,რომელიც რაღაც განსაკუთრებული გამოხედვით მიმზერდა . მის ქერა ხვეულ თმას ,მის ხელებს რომლის შეხებაც მინდოდა ყველაზე მეტად მაგრამ... ერთი წუთი