მწვანე #3

-ბუბ,რა ხდება ? -როცა დრო მოვა,მაშინ მოგიყვები კაი ? -კარგი -იმედია,ეგ დრო არ მოვა_ორაზროვნად ჩაილაპარაკა ნიკამ.

მწვანე #2

გვიანობამდე მომიწია მუშაობა ასალაგებელი იყო მაგიდები,ნეტავ ნანიკო მხედავს ხო გადამამტვრევდა ამ თეფშს თავზე. ვიცი,რატომაც და ისიც ვიცი,რასაც მეტყოდა,რამე გაკლიაო და მერე ისევ ჩხუბი იქნებოდა და მეტი არც არაფერი. ნიკამ მეც ვრჩები,გეხმარებიო. -ნიკა, ის

მწვანე #1

რა მთაწმინდა ? რის მთაწმინდა ? მეღადავებით ? ყველაფერი ჩანდა, შენი მთაწმინდიანად. დაათვალიერა თუ არა,მაშინვე იკივლა აქ მინდაო. იყიდეს და ახლა ? ბარგდებოდა. ნანიკოს არ ეცალა, შესაბამისად ტაქსისებთან ერთად მოუწია ბოდიალი.

მწვანე ყინული [მეორე ნაწილი; დასასრული]

თვალების გახელისთანავე ტუმბოზე დადებულ სურათს ვხედავ.. მეღიმება. ყოველ დილით ეს სურათი ხდება ჩემი პოზიტივის წყარო. ჩამოსვლისთავანე დავბეჭდე და მას შემდეგ, საწოლის გვერდით ტუმბოზე მიდევს.

მწვანე ყინული [პირველი ნაწილი]

ბარისახო... ჩემი ბედნიერი დრო მოდის! ზაფხული - ჩემი საუკეთესო განწყობა და სრული პოზიტივი. ზუსტად ვიცი, ეს ზაფხული კიდევ უფრო განამტკიცებს ჩემს სიყვარულს. ჩვენი ხუთეული ხევსურეთს ესტუმრება.

მწვანე თვალები

წყნეთი. ვგიჟდები აქაურობაზე. ხის ძალიან ლამაზი, ორსართულიანი სახლი, ბუხარი და სასიამოვნო გარემო. მიყვარს ეს სახლი, ყოველთვის როცა აქ მოვდივარ მეგობრებთან ერთად ის დღე არის სიგიჟე. დღესაც სიგიჟის დროა. იმ დღეს ბავშვებთნ ერთდ ვერ ავედი, აკადემიაში

მწვანე ფერი

მწვანე ფერი მიყვარს ჩავიხერგე გზები ნეტავ ვის რას ვუშლი რომ დამაცალეს ფრთები?! აღარ უნდა მივიხედო უკან მაგას ვხვდები!

ცისფერი და მწვანე (თავი 5)

თავბრუ მეხვევა, ალკოჰოლი მთელ ჩემს ორგანიზმს მოედო და უკვე ყველაფერს მექანიკურად ვაკეთებ.. სად მივდივარ.. არვიცი ვერ ვხვდები.. მე და ირაკლი სადღაც მივდივართ, არა უფრო მივრბივართ.. ოღონდ ფეხზე ძლივს ვდგავართ.. შენობაში შევედით.. ეს ადგილი მეცნო..

ცისფერი და მწვანე (თავი 4)

გულში ჩამიკრა. მიყვარს.. მიყვარს მასთან გატარებული ყოველი წამი.. მიყვარს მისი თვაალები, ხელები, თმა, ყველაფერი.. მისი სუნი ჭკუიდან მშლის. ჩემი მწვანე.. მიყვარს.. ირაკლი გოცირიძე მიყვვარს!! და უკვე აღარ შემეძლო, ეს მისთვის არ მეთქვა..

ცისფერი და მწვანე (თავი 3)

ორივეს ერთი და იმავე რამ გვინდოდა - ერთმანეთი. ახლოს მოვიდა, მეც მივუახლოვდი.. ყელზე მომკიდა თავისი უმშვენიერესი ხელები. ის იყო ერთადერთი ბიჭი, ვინც ასე მიყურებდა და მეც ასე ვუყურებდი.. მის მწვანე თვალებში ვიძირებოდი და ვხვდებოდი, ვერასდროს