წაგებული გრძნობები

ვნანობ, საშინლად ვნანობ დროს, რომელიც ფუჭად დავკარგე შენთან ომში, ნეტა შეგეძლოს კიდევ ერთხელ გაღიმება ჩემთვის, დაე თუნდაც იყოს ფარსი და სიზმარი, მთავარია მე ვიგრძნო, რომ ვიღაცას ვჭირდები, არსებობს სამყაროში ადამიანი რომელიც ჩემზე ფიქრობს და ისე

ცრემლი არაა... მე ძვირფასო კვლავ სისხლი მომდის...

ცრემლია არაა... მე ძვირფასო კვლავ სისხლი მომდის, ისევ ვაგდივარ ,განწირული სიცოცხლის ზღვართან. ახლა რაღა მჭირს ?!... ახლა უკვე ვიცი რა მომდის, ვერ ვბედავ, ისევ რომ მივხოხდე ნანატრის კართან.

წამო, გეხვეწები, მინდა ძველებურად სისხლი გადაგისხა ჩემი მაჯებიდან.

არ მჯერა სახურავების, ხიდების, ღრუბლების, საიდანაც არავინ გადმომხტარა. არც მდინარეების, ზღვების, ოკეანეების, სადაც არავინ დამხრჩვალა.არც სახლში დაწერილ ლექსების, რომლებიც უსახლკაროებზეა, არც მაძღარზე დაწერილ ლექსების, რომლებიც მშივრებზეა, არც

წყევლა 10 (ისევ სამეფო სისხლი)

მინდა ჩემს კიდურებს მოძრაობა ვაიძულო ტყეს თვალს ვავლებ და ახლა უკვე ზალიან საშიშად მეჩვენება მინდა ალექსს დავუძახო მგონია აქვეა და გადამარჩენს თუმცა ყელიდან ხმა არ ამომდის და ადგილზე ისევ ისეთი მიყინული ვდგავარ. ყავისფერთვალებამ გაიცინა და

ჩემს ძარღვებში მიმდინარე სისხლი ხარ

შენზე ფიქრები სიზმრებშიც დამდევს ჩემი სამყარო უშენოდ აფრენს... როცა ღამდება მტკივდები მერეყოველდღე მჭირდები. ჰაერად გაქცევ რათა კვებო ჩემი ფილტვები მე შენ მჭირდები და სამოცჯერ წამში მტკივდები.