დაკარგული სოფელი

ჩანახატი არის ჩემი ბუნდოვანი, მკრთალი მოგონება აფხაზეთში მამისეულ სახლზე. ადგილი , რომელზეც მაქვს ძალიან ცოტა მოგონება, თუმცა სისხლის ბოლო წვეთამდე ჩემია.

მზესუმზირების სოფელი (სრულად)

მაღალ,ყვითლად შემოსილ გორაკებზე წლების წინ პატარა სოფელი გაეშენებინათ მომთაბარეებს. ლეგენდის თანახმად,სოფლის თავკაცად წოდებულ ვინმე თადეოზს აუკრავს გუდა–ნაბადი და, ცოლშვილით დასახლებულა უსიცოცხლო მიწაზე.

ეს ულმობელი სოფელი

ცხოვრება მიდის ჩურჩულით მიდის არავის ტოვებს.

მზესუმზირების სოფელი (სრულად)

ეზოში,სადაც წინა წელს დარგული მზესუმზირები ბოლო წუთებს ითვლიდა, ახალგაზრდა ქალი კვლებში ჩამდგარიყო და, მდუმარედ თხრიდა გამხმარ ღეროებს. დილის ცვარისგან დანამულ დამჭკნარ შავგულა მზესუმზირებს თავები უმწეოდ ჩაექინდრათ..

ზეციური სოფელი

გადავიხედები ხოლმე ფანჯრიდან და მიყრილ–მიმოფანტული ბორცვების თუ მთების ყველაზე შეუმჩნეველ პაწაწინა ნაწილში ვხედავ ხეებით გარშემორტყმულ მწვანე მოლს, სადაც გაშენებულია ზეციური სოფელი და დარწმუნებული ვარ, რომ იქ არათუ მხოლოდ ჩვეულებრივი ადამიანები,

ჩემი მეზობლის გოგონა

წლების წინ სოფელი მქონდა. ბებიისეული, იქ გავიზარდე, მაგრამ ომს ემსხვერპლა. ჩემი სახლი ტყესთან ყველაზე ახლოს იყო, ყველაზე მაღლა იდგა. სოფელში ერთი მეზობელი გვყავდა, ცოლი მოიყვანა, კარგი გოგო იყო მაგრამ მშობლებმა არ მიიღეს და ჩემმა თანასოფლელმა ცოლთან