სულის აგონია

ყელში ბურთივით მაქვს ბოღმა გაჩხერილი სული ისე ყვირის ხმაც კი ჩაეხლიჩა... ირგვლივ სამყაროა ისე სახეცვლილი მარტო მე კი არა მგონი ღმერთიც შეიშალა...

მეგობრის სიკვდილი საკუთარი სულის ნაწილის სიკვდილს ჰგავს

რომ იტყვიან დანა პირს არ მიხსნისო, სწორედ ახლა ვარ მასე. ამ დამპალ და დაუნდობელ ცხოვრებაზე დაბოღმილი. გული ზიზრით მაქვ სავსე, რომელსაც ვერანაირი ძალა ვერ გამიქრობს. სერთოდ არსებობს ისეთი ძალა, რომელიც გარდაცვლილებს აცოცხლებს?

მიყვარხარ სულის ტკივილამდე

ლექსი ეხება სიყვარულს.(პირველი იყო და ძალიან არ გამკიცხოთ)მიყვარხარ ძალიან, ძალიან მიყვარხარ მე შენ ეს ბევრჯერ ძალიან ბევრჯერ გითარი მაგრამ რატომღც შენ ვერ გამიგე ან იქნებ ჩემი ბრალი იყო რამე?

სულის ადამიანები [10] დასასრული.

მიყვარხარ და ვერასდროს გაპატიებ იმას, რომ ჩვენმა შვილმა
შენი თვალებით ვერ შემომხედა. ვერასოდეს გაპატიებ იმას, რომ მთლიანად შეისრუტე სიცოცხლე ჩემი ლავიწის ჩაღრმავებიდან
და იმის ძალაც არ დამიტოვე, რომ მეარსება.

სულის ადამიანები [9]

ისევე, როგორც მე.. ჩვენ ვერ გადავრჩით. 
მინდოდა, თუმცა არაფერს ვაკეთებდი.. ადამიანს ხომ საოცარი უნარი აქვს უყვარდეს, ზრუნავდეს..
სად წავიღეთ, რა ვუყავით ჩვენ, ჩვენს სიყვარულს, სად გავაქრეთ, ისე სად ჩავმარხეთ, რომ თავად ვეღარ ვიპოვეთ

სულის ადამიანები [8]

მიუხედავად იმისა, რომ მონატრება ცხვირის წვერს მიწვავდა და უკვე გაუსაძლისი ხდებოდა სევდა, რომელიც ამ კედლებში გამეფებულიყო, მაინც ვერ ვჯობნიდი სიამაყეს, ვერ გპატიობდი.
ცარიელმა კუჭმა თავისი ქნა და მაიძულა საბნიდან გამოვმძვრალიყავი. შემაჟრჟოლა, ჯერ

სულის ადამიანები [7]

მაინც მეშინოდა რაღაცის. ისინი გამიგებენ, ვინც ჩემსავით სწრაფად იცხოვრა, ვინც ყველაფერი ნახა ცხოვრებაში, ვინც ფრთები დაუხატა თავის სიყვარულს, ვინც ცაშიც იფრინა და მიწაზეც მტკივნეულად დაენარცხა, ვინც ღმერთი თავად შექმნა და ბოლოს სალოცავიც კი აღარაფერი

სულის ადამიანები [6]

რანაირად ვივიწყებთ ადამიანები ერთმანეთს ასე?მართლა ტანსაცმელივით ვირგებთ? მერე ვიხდით, ვცვლით და ა.შ?და თუ ავიკვიატეთ, მერე? ალბათ მერე ჩნდება ეს აუვსებელი სიცარიელე.არ დაურეკავს, არც მოუწერია, არც მოსულა.

სულის ადამიანები [5]

ვუყურებდი თვალებში და არ მჯეროდა, რომ ჩემს ყველაზე დიდ და გულწრფელ ოცნებებს ვხედავდი მათში, კალაპოტში მოქცეულს. მტკიოდა, მტკიოდა ყველაფერი. სხეული, სული, ადამიანობა, ლუკას წასვლა და ჩემ წინ მდგარი ბიჭის ტკივილი მტკიოდა.

სულის ადამიანები [4]

ზურგიდან მომიარა, ხელი მუცელზე შემომხვია და მთელი ძალით ამაკრა მის სხეულს.ისევ ეს შეგრძნება - ელექტროდენები მთელს სხეულში. ტუჩები ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა.- ე.ი, მხოლოდ მეგობრები, არა?მისკენ შევტრიალდი და თვალებში