წერილი უცნობ გულისწორს

იქნებ ღმერთმა ინებოს და შევხვდეთ ერთმანეთს ოდესმე, ურთიერთს თვალი შევავლოთ, სული და გული გავიმრავალჟამიეროთ.ეეხ, ეს წყეული მუზები არ მშორდებიან, თავს მევლებიან, ფუტკრებივით დამბზუიან და გონებას ჭინჭარივით მისუსხავენ,

უცნობ ქალს

აბობენ ყვავილს ჩვევია ხმობა,მე კი ვეჩვევი შენით თრობას,ვაგრძელებ ღამეებს შენზე ფიქრებით,და ვახტავ შენს პორტრეტს შავ-თეთრი ფანქრებით,უფერულობით უბრალოებით,ვცდილობ ავხწერო აღუწრელი,ქალი რომელიც ასე მაწუხებს,

წერილი უცნობ ხევსურს

დედას რომ ვეუბნები, ხევსურს უნდა გავყვე-მეთქი, ვაი შენს პატრონსო, – მეუბნება. აბა თბილისში ვინ ვიპოვო ჩემსავით გიჟი, რომ ხევსურეთში წამომყვეს? ვის ავუხსნა, რომ აქედან შორს მინდა. იქ, სადაც ზამთარში გზები იკეტება,

წერილი უცნობ ადამიანს

შენ, სრულიად უცნობო ადამიანო, გწერ წერილს, რადგან ვიცი, ჩემი სიტყვები შენამდე არასდროს მოაღწევს. ეს წერილი უმისამართოა. დეკემბერია, გუშინ ხეს მოწყდა ობლად დარჩენილი უკანასკნელი ფოთოლი და უჩუმრად მიესვენა მიწას.

წერილი უცნობ ანას

ჩემი ლექსების ნაწილი გამხდარხარ სულ ცოტა ხნის წინ მე შენსკენ გადამხარ შენ სამწუხაროდ ახლოს არ მყავხარ მინდა იცოდე არვის არ ჰგავხარ

უცნობ ანას

მე პირველ რიგში მივმართავ მკითხველს, ხანდახან ჩემი ლექსების მკიცხველს, ჩემს გულში ახლა გამოვყოფ მის ველს, მე მასზე დავწერ, ჩავკიდებ მის ხელს.

უცნობ გოგოს

ღამეს ვათენებ, ღამეს ვათენებ შენზე ოცნების კოშკებს ვაშენებ შენზე ფიქრებს სულ სხვაგან ვაყენებ რადგანაც ასე გრძნობას ვაჩერებ

უცნობ გოგონას და მუზას

გუშინ მოხვედი და შეგამჩნიე უსასრულობის ფიქრში გამხვიე მასზე ფიქრებში მე შემამცირე მასზე ფიქრები სულ მთლად გახიე

უცნობ გოგონას

დღეს დაგინახე სკვერში ახალი მუზის ველში რომ დაგინახე გემში გავები ლექსის ქსელში

უცნობ–ნაცნობი სხეულები 6

სადღაც ღამის სამი საათი იყო უცნაური ხმები,რომ მომესმა...თავიდან არ შევიმჩნიე და ძილი გავაგრძელე მაგრამ ისევ და ისევ მეორდებოდა,ბოლოს ვერ მოვითმინე და ქვევით ჩავედი,ხელში რაც პირველი მომხვდა ის მოვიმარჯვე. გული საშინლად მიცემდა არ ვიცოდი ვინ იყო და