ფაუსტი

ილეოდა სევდით მთვარე, ილეოდა.. ტიროდა.. წყვდიადს ირგვლივ სიბრალულის აღარ დარჩა ნამცეცი.. გაუშვა და.. მესაკრავეს გული ისე სტკიოდა.. როგორც იმ დღეს, რომ შეერწყა ღამეს ბნელს და გაცრეცილს..

ფაუსტი

შორს ქალაქში.. ზღვასთან ახლოს, იდგა ქოხი კენტად მდგარი, თევზი იყო იმ ოჯახის საგზალიც და სალოცავიც..

ფაუსტი

მოხუცო მისანო, დიდო ჯადოქარო - უწევდა ვარსკვლავი ხმას დილით რომ იშვება მეფის ყრმა პაწია, ბედი რას უმზადებს მას?! თუმც გულში ჩაუდევთ გაგება უთქმელის, კეთილი გული აქვს მეფეს, იქნება დღეგრძელი, ლამაზი, მზეგრძელი ტახტის მომავალი მეფე..

ფაუსტი

და თუ ვისზეა ლაპარაკი, შენ ჯერ ვერ მიხვდი, და ალიონზე შობილი ძე თუ ვერ იცანი, თავად ეშმაკის ნაქონია იგი ბეჭედი, როცა ანგელოზს მეტსახელად ერქვა სიგმარი..

ფაუსტი

ყლორტთა სიმწვანეში ნიავი ირწევა, ყლორტთა სიმწვანეში სამყარო ბიბინებს, ლამაზმანს, სამყაროს უდიდეს მიღწევას, ტირიფთა ჩრდილიდან შევუთვლი ღიმილებს...