ათასი ფენის ქვეშ (5)

ჩემ თვალის კუთხეებს და ლოყებს თითის წვერებით აშორებს ცრემლების კვალს და ისევ იმეორებს იგივეს, მე კი ვუყურებ მას,მის სახის ნაკვთებს და მისი ხელისგულების სითბოს ვგრძნობ კისრის და სახის კიდეებში,

ათასი ფენის ქვეშ (4)

მას შეეძლო ყველაზე თავაზიანი და ყურადღებიანი ყოფილიყო მაშინ როცა წინა დღეს ნაგავივით მოგექცეოდა და გაგრძნობინებდა რომ არაფერს ნიშნავდი მისნაირი იდეალისთვის.ის გავდა ყველაზე ბნელ და ღრმა ჭას მე კი მასში ისე

ათასი ფენის ქვეშ (3)

სხეული რომ ერთიანად გაქვს დაჭიმული და ცდილობ გაანალიზო როგორ აპირებ ცხოვრების გაგრძელებას,იქ ჯერ კიდევ ვიმალები,იატაკის სიცივეს ვეხიზნები და თვალებს ვხუჭავ რომ ვერაფერი დავინახო,იქნებ წამიერად მაინც მოვახერხო დავიწყება,საკუთარ ქვეცნობიერში ჩამალვა...

ათასი ფენის ქვეშ (2)

როგორც კი მაღვიძარა თავი საშინელ პირველ ბგერებს გამოიმეტებს ჩემი ძილის მფარველი ღვთაებისთვის, მზის სხივები თვალებზე თითებს მიჭერენ და მაიძულებენ ფართო ხედვით შემოვევლო ოთახს. საწოლის კიდიდან ფეხებს ვაშიშვლებ და იატაკის სითბოს,რომელსაც მზის სხივები

ათასი ფენის ქვეშ (1)

ასე რატომ გამაღიზიანა რომ ჩემზე იცის ? ან მისმა ტონმა რატომ შემაშინა ? ან რატომ მქონდა პანიკური განცდა თითქოს გამომეკიდებოდა? ისევ იქ ვბრუნდები საიდანაც დავიწყე ? არა ! შეუძლებელია რამე იცოდეს ჩემზე