ჩემი დაიკოს ქორწილი (სრულად)

-რატომ? რამდენი იწვალეს, თქვენ კი არ აფასებთ,- ჩაეცინა მოულოდნელ თანამოსაუბრეს. -ვაფასებ, უბრალოდ...- ალბათ გავუზიარებდი კიდეც გულის ტკივილს უცნობს, მაგრამ უეცრად მისი სუნთქვა სახეზე ვიგრძენი. -ძალიან სასიამოვნო ხმა გაქვთ,- ჩამჩურჩულა მან და ლოყაზე

შენზე ოცნებას ვეღარ იტევს ჩემი სამყარო (ნაწილი მესამე)

დილით ადრე ავდექი გავემზადე სააგენტოში ვაპირებდი წასვლას ახალი სამსახურის მოძებნას...რადგან განათლება ბოლომდე მიღებული ვიცოდი გამიჭირდებოდა სამსახურის მოძებნა მაგრამ ცდა ბედის მონახევრეაო ნათქვამია.კარზე ზარის ხმაგავიგე მივუახლოვდი კარებს და...

ჩემი ანგელოზი ხარ ! (სრულად)

-იქნებ გიორგიმ არ გამოუშვას როგორც მე არ მიშვებდა? -მერე შენ ხო წადი ? ისიც წამოვა - მარიამმა მითხრა და გამიღიმა,კარზე ზარია.გავაღე და თიკო იყო დიდი თაიგული ეკავა ხელში.გული გაფრინდა,გამიხარდა სასწაულად,რადგან ის ვიფიქრე რაც არ უნდა მეფიქრა.

'მაინც ჩემი ციცქნა იქნები' [სრულად]

"მაინც ჩემი ციცქნა იქნები" ყავით ხელში აივანზე გავიდა. ეზო მოათვალიერა, მხოლოდ აქა იქ თუ იყვნენ მოხუცები, რომლებიც ნელა მიაბიჯებდნენ სკამებისკენ დასასვენელბად. ბიჭი მხრებში გაიმართა. სპორტულ შარვალს თასმა შეუკრა და ცოტათი მაღლა აიწია. უმაიკოდ

შენზე ოცნებას ვეღარ იტევს ჩემი სამყარო (ნაწილი მეორე)

ცხოვრება დამპალი რამეა ერთხელ თუ აიცრუე გული მუდამ იმ სტიქიებში იქნები რო რამე დაგემართება ან რამე მოხდება...მაგრამ არღირს მუდმივ შიშში ცხოვრება რადგან ხანმოკლე წუთისოფელი იმდენად მცირეა რომ რაიმეზე დაკარგო დრო მაგალითად შიშში... რვის ნახევარი იყო

შენზე ოცნებას ვეღარ იტევს ჩემი სამყარო (ნაწილი პირველი)

ყველა ადამიანში არის ისეთი რამ რისი შემჩნევაც არშეუძლიათ სხვებს...არის მხარე რომელიც მუდამ რჩება სიმარტოვედ და ამ მხარეს მხოლოდ ის ადამიანები ამჩნევენ რმლებსაც მთელი გულით უყვარდებათ.ყოველი დღე იმედით უნდა იწყებოდეს ხალისით და არაპირიკით...რაც მთელი

ჩემი პრინცესა დაგარქვი (თავი 5)

კარები გააღო მარიამმა და ადგილს მიეყინა.. -მარიამ ვინაა?-გამოსძახა ნინიმ -მარიამ-საბამ ნაძალადევად გაიღიმა -ნინი და ლილე, ჩვენი უსაყვარლესი კლასელი გვესტუმრა-ირონიულად გაიღიმა და მისაღებში შევიდა, ნინაკა გაოცებული უყურებდა საბას -შემო ნინაკა

ჩემი არ გეშინოდეს! (თავი 4)

-მასპინძელმა უნდა დაჭრას ტორტი და არა სტუმარმა! - უზრდელი! მართლაც, რომ არ იცის რას ნიშნავს სიტყვა ზრდილობა! -მართლაა? და ის იცი, რომ სტუმარი მორიდებით ზის ხოლმე და გაუჩერებლივ არ ლაპარაკობს?!-გაბრაზებით მომიგო მან. -ვიცი, მაგრამ ეს მხოლოდ მაშინ,

ჩემი არ გეშინოდეს!

-ისე დღეს დილით რა კივილიც ვერ მოასწარი, ახლა აინაზღაურე დაგორებისას. - ამბობს და მის ,,ქოლგეით" კბილებს მიჩენს.-არა, ისე რამ ჩაგაცვა ასეთი მაღლები? დებილები ხართ რა ეს ქალები! -ამბობს და თან ხარხარებს. ცოტა ვერ უნდა იყოს

ჩემი არ გეშინოდეს! (თავი 2)

ადამიანებს სახეზე მიეხატათ ბედნიერი ღიმილი, მე კი ვერც ფუნჯი მშველოდა და ვერც კალამი. პაბლო პიკასოს ნახატებს დავემსგავსე, რომლის თვალები სევდისგან ბრწყინავს, მოწყენილი ღიმილი კი სულ სხვა რამეზე მიგვანიშნებს.