ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 4)

ცხოვრება ზოგჯერ მკაცრი და ზოგჯერ დაუნდობელია, ორი სიმართლიდან ვერ არჩევ ტყუილი რომელია... ან იქნებ ორი ტყუილია და ვერ არჩევ, რომელი უფრო ნაკლებად გატკენს გულს... იქნებ სიმართლესა და ტყუილს შორის დგახარ, იქნებ ერთი ტყუილია და მეორე სიმართლე? მაგრამ

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 3)

- ასე იცის სიყვარულმა... - ჩაეღიმა მართას. - ფიქრების ქარიშხალში გაგხვევს, ხან ზეცად აგიტაცებს, ხან კი მიწაზე დაგახეთქებს მტკივნეულად... და თუ დანარცხების შემდეგ, ისევ შეძლებს შენს ზეცად ატაცებას და მის მორევში სამუდამოდ ჩათრევას, მაშინ უნდა აჰყვე,

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 2)

ის მომიახლოვდა, მის სუნთქვას ვგრძნობდი, მისი მწველი მზერა თითქოს მილიმეტრებში ზომავდა ჩემს სახეს, ისევ ჩაეღიმა. მე კი ვგრძნობდი, თუ კიდევ იქნებოდა ჩემს გვერდით, სუნთქვა შემეკვრებოდა, ვერ გავუძლებდი „რკინის ლედობის“ თამაშს. - ხომ, იცი თვალები

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 1)

კაბინეტში, რომ შევედი ფანჯარა გამოვაღე და ჰაერის ღრმა ჩასუნთქვა დავიწყე, რომ ცოტა გონება მოსულიერებულიყო და ცივ ჰაერს გარკვეული მოგონებები გაეყინა. ამ მედიტაციაში ვიყავი, როდესაც კარზე კაკუნი გაისმა. - ღიაა, - დავიძახე ისე, რომ არ მოვბრუნებულვარ.

ჩვენი სიყვარული მღერის

ვუცქერ ამ სევდიან მთვარეს,შენი თითები მაქვს ფერად,ჩემი სამყარო ხარ გწამდეს,ჩემი სიცოცხლის ხარ რწმენა.ახლა მომაკვდავი თვალებს,ისევ შევსცქერივარ შენსას, ჩემი სამყარო ხარ გწამდეს,და შენ მირჩევნიხარ ზეცას.ჩემი სამყარო ხარ გწამდეს,

ჩვენი ისტორია

ყოველ ღამე მესიზმრები. ზოგჯერ ვიღვიძებ და არც კი მახსოვს რა დამესიზმრა შენზე, საერთოდ არაფერი მახსოვს, მაგრამ ვგრძნობ, რომ შენ გნახე. მთელი არსებით ვგრძნობ, რომ ჩემს სიზმრებში დაიარებოდი. რადგან ასეთი უცნაური

ვინ არის ჩვენი ტანჯვის მიზეზი?

რატომ ხდება ყოველთვის ისე,რომ ტკივილს არ განივიხლავთ.ხმამაღლა არ ვსაუბრობთ მასზე,მუდამ ჩუმად ვართ და საკუთარ თავთან გვაქვს ყოველთვის ბრძოლა,წინააღმდეგობა და გაჩაღებული ძლიერი

ჩვენი სიზმარი (1)

დღის ბოლოს დაქანცულს სამსახურიდან მოსული ლოგინზე რომ ჩამოჯდები და ფიქრობ ეს სამსახური შენი ოცნება იყო თუ ვალდებულებაა თავის გასატანად? და მაინც რას ვითხოვთ ცხოვრებისგან? ყველაფერს ფერადს არა? ხანდახან ბერვი ფიქრიც არაა კარგი და დაძინება მირჩევნია

ჩვენი ამბავი (დასასრული)

სამყარომ პირველად შეიგრძნო ეს სურნელი. ჩემი თვალები უსახელო ყვავილივით ბრწყინავს... პოეტს მიწოდებ, მაგრამ მხოლოდ შენთვის ვწერ. თუ გინდა ლექსად არ წაიკითხო, იმიტომ რომ ყოველ წელს თავიდან დაგიწერ ხოლმე... როდესაც აცივდება, როდესაც ჩიტები სამხრეთისკენ

ჩვენი ამბავი (III)

გვიყარდეს თუ არა — ეს ყოველთვის ჩვენი არჩევანის საკითხია. არ არის საჭირო ის სხვა ადამიანს მოვახვიოთ თავს. ჭეშმარიტი სიყვარულის სილამაზე სწორედ იმაში მდგომარეობს, რომ გასცე მთელი გულით და იყო მადლიერი იმისთვის, რომ მეორე დათანხმდა მის მიღებაზე.