წამო...

ნაზი კოცნებით დაგახვევ თავბრუს და მზის ჩასვლისას გიმღერებ რამეს...

შეჩერდი წამო, შენ ჩემი მშვენიერი ხარ!

შეჩერდი წამო, შენ ჩემი მშვენიერი ხარ! ზამთარი მიილია და გაზაფხული მოვიდა. ყველაფერს დაეტყო გაზაფხულის მოსვლა, ბუნებამაც გამოიღვიძა. მაგრამ ჩემში ისევ ზამთარია, ცივი და სუსხიანი.

წამო წავიდეთ

წამო,წავიდეთ,გავეცალოთ ამ მოწყენილ ქალაქს, სადაც ხალხის ზიზღი მე გულით დამაქვს, სადმე წავიდეთ მნიშვნელობაც კი არააქვს, მთავარია გავეცალოთ ამ მოწყენილ ქალაქს.

წამო წავიდეთ

ხელი ჩამჭიდე, მოდი წავიდეთ წამო წავიდეთ, ამწლებს გავექცეთ ყოველი წამი, გავცვითოთ ფეხით წუთი გავწელოთ, წლებად ვაქციოთ გძნობები ჩვენი სულთან ვათრიოთ.

წამო, გეხვეწები, მინდა ძველებურად სისხლი გადაგისხა ჩემი მაჯებიდან.

არ მჯერა სახურავების, ხიდების, ღრუბლების, საიდანაც არავინ გადმომხტარა. არც მდინარეების, ზღვების, ოკეანეების, სადაც არავინ დამხრჩვალა.არც სახლში დაწერილ ლექსების, რომლებიც უსახლკაროებზეა, არც მაძღარზე დაწერილ ლექსების, რომლებიც მშივრებზეა, არც

წამო, გავიქცეთ [სრულად]

–ელენე... – ხმა წართმეოდა. – წამო, გავიქცეთ... მეტად დავიბენი, მეტად შემიყვარდა. ხელი ჩავკიდე და გავიქეცით. უსიტყვოდ მესმოდა მისი. გავურბოდით უსიყვარულო სამყაროს... უფერადოს. და ჩვენი გულები უდიდეს სიყვარულს იტევდა... ჩვენი მუცლები კი