მტვრიანი თარო -4-

- ნინი ნუ მაიმუნობ, ადექი სკოლაში გაგვიანდება. სიცილით ეუბნება ალექსი და თმას უკრავს, მაგრამ ნინის არ ესმის, მერე დაინახავს, რომ სძინავს და შეეცოდება იმისთვის, რომ გააღვიძოს, მთელი სინაზით მოჰკიდებს ხელებს და აიყვანს, იქვე სკამზე

ბინა #13 (პირველი ნაწილი)

უცნობმა ჩაიცინა და შუქში გამოიწია. მაღალი, 26-27 წლის მამაკაცი იყო. მოგრძო შავი მანტო, შავი მოღეღილი პერანგი და მუქი შარვალი ეცვა. გრძელი თვალის ჭრილი და ყინულივით სუსხიანი გამოხედვა ჰქონდა. მუქი გრძელი, გადაყრილი თმა და ღია, შუქის გამო გაურკვეველი

წვიმისფერი (1)

წვიმდა. ქუჩაში ვიდექი. ქალაქში ყოველთვის ნაცრისფერია წვიმა, როდესაც მარტო ხარ. იმ დღეს ამინდს არც მე ვუღალატე. მასავით უსახური და გამოფიტული ვიდექი ქუჩაში. ქოლგა თან არ მქონდა. სველ ასფალტზე, სიჩუმეში, ჩემი სიარულის ექო მესმოდა. მოსაცმელი ჩემს

ალექსი (სრულად)

მზე ღრულებიდან მორცხვად იჭყიტებოდა და სხივებს უფრო დიდი სიძლიერით აგზავნიდა დედამიწისკენ. ღრუბლების მასაც ნელ-ნელა ნებდებოდა და სხივებს ნებას აძლევდა მასში გაევლოთ, თენდებოდა. ნელ-ნელა ეპარებოდა სინათლით სავსე ყვითელი ჩამუქებულ ქუჩებს.

ალექსი (სრულად)

მე და ალექსი არ ვცხოვრობდით ზღვის პირას. არც „მე და ალექს“-ს უარსებია სინამდვილეში ოდესმე. ჩვენ ქალაქის ერთ ჭრელ ქუჩაზე ვცხოვრობდით სადაც ყველაფერს უმეცარი, უვიცი ბედნიერების ფერი ედო და ყველა უფერული სიხარულით იყო გაჟღენთილი.