გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი3)

მშვენიერი მზიანი დილა გათენდა, მაგრამ რატომღაც უხასიათოდ გავიღვიძე. ალბათ გუშინდელი ამბის გამო. შევეცადე ეს ჩემ ძმასთან არ შემემჩნია, თორემ ვიცოდი უამრავ კითხვას დამაყრიდა. -როგორ მოხდა რომ ჩემი დაძახების გარეშე გაიღვიძე? -რავი აპა. სასწაული მოხდა.

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი2)

კიბეები როგორც კი ჩავიარეთ ყველანი სადარბაზოსთან დაგვხვდნენ. -პრივეტ ბიჭებო როგორ ხართ? პრივეტ ლიკა. -რავი არაგვიშავს თქვენ რაშვებით? გამარჯობა მელანო, ოჰ თამუნაც აქ ყოფილა.

სიყვარულს საზღვრები არ გააჩნია!(დასასრული)

შუა ქეიფის დროს კინაღამ ჩამოეძინათ. მია ისეთ "ვიდზე" იყო,რატი დაცინოდა დღეს შენ მოტაცება არ აგცდებაო. მაგრამ გადარჩა. ჰო,ნია კი გადარჩა მაგრამ ნინის რა მოგახსენოთ. ბარში იყვნენ ყველა. მარტო ლუკა არ ჩანდა. ნინიც ძალიან დაგრუზული იყო. ისე გამოლანზღა

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი1)

ვისთვის რა, ვისთვის რა ჩემთვის კი სიმშვიდის საპოვნელად საუკეთესო საშუალება მუსიკის მოსმენა და დღიურის შევსებაა. მუსიკა ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილია, მის გარეშე ვერც წარმომიდგენია. დღიური კი ერთ-ერთი ,,პიროვნება“ ვისაც ყველაფერს ვუზიარებ.

არ შემიძულო!

არ შემიზიზღო, ნუ შეავსებ შენს ჩემდამი სიყვარულს ნაცრისფერით. ჩვენ ხომ არ გვიყვარდა უფერულება. „ჩვენ“, ეს სიტყვა ყუთია, რომელშიც მე და შენ ვართ მოთავსებული. მაგრამ ამჯერად, მე დავიკარგე.[

სიყვარულს საზღვრები არ გააჩნია!(პირველი ნაწილი)

ბიჭები სკოლას,რომ ამთავრებდნენ,ზუსტად მაშინ გადავიდა გოგოების კლასში რატი ჟორჟოლიანის და,ნინი ჟორჟოლიანი. უკვე იცნობდნენ სამეული მას რა თქმა უნდა. უფრო დაახლოვდნენ და ახლა უკვე ოთხეული გახდნენ. ბოლოს გოგონებმაც,რომ დაამთავრეს სკოლა

რა არ უნდა აჩუქოთ ახალ წელს

თუ ისეთ ადამიანებთან მიდიხართ სტუმრად, ვინც ორიგინალურობას აფასებს ყველაფერში, ნუ შეიძენთ კოსმეტიკის სასაჩუქრე მზა ნაკრებებს. ეს საჩუქარი ცუდი არაა კოლეგისთვის ან საქმიანი პარტნიორისთვის, მაგრამ არა ახლო მეგობრისთვის.

მე რომ გაფრენა არ შემიძლია!

გავფირნდებოდი,მაგრამ მე რომ გაფრენა არ შემიძლია! ვერ გადავურჩი სულის კვეთებას ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას! მაგრამ მინდა მე სიცოცხლე ! მინდა!

მე ვიცი, რომ არაფერი არ ვიცი (1)

ვერც დედა და ვერც ვერავინ იგებდა. ვტიროდი ჩემთვის და ირეალობაში ჩემთვის სანატრელ ოჯახს წარმოვიდგენდა.. დრო გადიოდა ამ წარმოდგენილ ოჯახში მე ჩემი ადგილი დავიმკვიდრე და ღამით, ძილის წინ იქ ვაგრძელებდი ცხოვრებას სადაც ბედნიერი ვიყავი ცოტა ხნით..

არ გაგეცინოს

არ გაგეცინოს ამ სტიქონებზე, წაუკითხავად ნუ დახევ ფურცელს... იცი რამდენი ღამე ვათიე შენთვის რომ მეთქვა ის, რასაც უმზერ?