ეკიპაჟი. (თავი 5.)

-მაპატიე ეს დღეები ვერ შეგეხმიანე. -გადმომიჩურჩულა. -არაუშავრს.-გავუღიმე. დაჩის საშინლად გაბრაზეულ თვალებს გადავაწყდი და მაშინვე სიში ვიგრძენი. მისი მრისხანების შემეშინა. დიახ! შემეშინდა რამე ისეთი არ ეთქვა რაც გულს უარესად მატკენდა.

ეკიპაჟი! (თავი 4.)

წამის მეასედში გაჩნდა ჩემს წინ და შემდეგ კარებზე აკრული მე მის მკლავებში..მთელმა სხეულმა ერთიანად დაიწყო კანკალი, ვერ ვაკონტროლებდი.! დაბნეული თვალებით შევცქეროდი მის დაღლილ თვალებს

ეკიპაჟი! (თავი 3.)

-ნუ გეშინია არაფერს ისეთს არ ვაპირებ-ნეტა შენ თვალეზე გავგიჯებულიყავი ლაშა, ნეტა შენ ყოფილიყავი ჩემი ფორიაქის მიზეზი.. გულდაწყვეტილი ვფიქროდი. კოცნა დამიტოვა ღიმილის კუთხეში და ოთახში შემაცილა, ვერც შევეწინააღმდეგე, გაქვავებული ვიდექი და საკუთარ

ეკიპაჟი! (თავი 2)

დილით მშობლებმა დიდი ცერემონიით გამაცილეს აეროპორტისკენ. დედას ერთი-ორი ცრემლიც ჩამოუგორდა. აეროპორტში მისულმა მთელი რიგი პროცედურები გავიარე და როგორც იქნა ნატალიასთან ერთად აეროდრომზე გავედი. იქვე იდგა ჩვენი სილამაზეც და საწვავით ივსებოდა.

ეკიპაჟი. (თავი 1.)

გამარჯობა! მე ვიქტორია როაქიძე ვარ 23 წლის. უნივერსიტეტი ახლახამს დავასრულე და მაშინვე საოცნებო სამსახურის ძებნა დავიწყე, რეზიუმე რადენიმე ადგილას გავაგზავნე. კვირეები ისე გადიოდა არავინ რეკავდა, ყოველ ტელეფონის ზარზე გულაფანცქალებული დავყურედი