თოვლის ზღაპარი [4]

დილით ადრე გაეღვიძა, მძინარე გოგოებს გადახედა, გაეღიმა. მოწესრიგდა და აივანზე გავიდა. გვერდით სახლს გახედა, იქაც ვიღაც იყო აივანზე, აშკარად ყავის ფინჯანი ეჭირა, იმანაც გამოიხედა და ხელი აუწია. ალბათ გოგონებიდან რომელიმე ვეგონეო გაიფიქრა

თოვლის ზღაპარი [3]

დაღლილი სახე ჰქონდა, გადაღლილი, მწვანე თვალები საოცარი სევდით უმზერდნენ, ტუჩები თითქოს დაწებებული ჰქონდა, ხმას აღარ იღებდა. უეცრად მიიხუტა გოგონა და თავი მის ყელში ჩარგო, თითქოს თმების სურნელიც შეისუნთქა.

თოვლის ზღაპარი [2]

საოცრად ცარიელი ეჩვენა ოთახი. ახლა მხოლოდ წასვლა უნდოდა, მხოლოდ ეს უშველიდა, რომ არ ჩაედინა ის, რასაც საკუთარ თავს არასდროს აპატიებდა. კიდევ რამდენიმე დღე უნდა გაეძლო, სულ რამდენიმე, არ უნდა აჰყოლოდა საკუთარ ემოციებს და რაც მთავარია,

თოვლის ზღაპარი [1]

გაეცინა, ბავშვებს ალბათ ეგონათ, რომ ნახევარი გზა გავლილი ჰქონდა. ყველას დაუბრუნა პასუხი. ადგა, ხალათი მოიცვა და სამზარეულოში გავიდა. ჩაიდანი გაზქურაზე შემოდგა და იქვე ჩამოჯდა. ორი კვირით მიდიოდნენ დასასვენებლად ჯაბას სახლში.

პატარა სიყვარულის დიდი ზღაპარი

მოდი და სულ ფერად ყვავილებს დაგიკრეფ, და მერე თმებში ნაწნავად ჩაგიბნევ, სიყვარულს გაჩუქებ ყველაზე წმინდას და გპირდები ამ გრძნობით სასახლეს აგიგებ,

ზამთრის ზღაპარი (სრულად)

მარტოობა - სიტყვა რომელიც ასე აშინებს ბევრს. მარტოობა - ის, რისი განცდაც არ უნდა არავის. სულელო მოკვდავებო... იცით რას ნიშნავს ფიზიკური მარტოობა 14 წლის ბავშვისთვის, რომელიც ლოთი მამის და ნარკომანი დედის ოჯახში დაიბადა და გაიზარდა?

ზღაპარი მომიყევი, დედი

ზღაპარი მომიყევი რა დედა. მამას არ უთხრა რო ისევ გავიჩხირე. ჩემ შვილს უთხარი რო საზღვარგარეთ ვარ წასული? იმ გოგოს უთხარი რო წავიდეს ამ სახლიდან, უთხარი რომ გუშინ მთვრალი ვიყავი და იმიტომ მოვიყვანე აქ.

ჩემთვის დარჩები მხოლოდ ზღაპარი...

გაივლის დრო და დამავიწყდება შენი სუნთქვა და შენი სურნელი, ჩემთვის დარჩები მხოლოდ ზღაპარი, ჩემი წარსულის ერთი ფურცელი... მარტო ვიქნები შენს ლანდთან ერთად, დავრჩები ძველის მხოლოდ აჩრდილი.

პატარა ზღაპარი არ მთავრდებოდა (|| ნაწილი)

არვიცი ვერ ვხსნი რა დამემართა როდესაც ეს წავიკითხე დავიბენი და როგორც ყველაფერზე რჩევა დაქალებს ვკითხე. ყველამ სხვადასხვა პასუხი გამცა რამაც უფრო დამაბნია და გადავწყვიტე ჩემით მომეფიქრებია რამე. ბევრი ფიქრის მერე მივხვდი რომ ჯობდა სიმართლე მიმეწერა

პატარა ზღაპარი არ მთავრდებოდა (I ნაწილი)

პირველი დეკემბერი იყო თბილად ვიწექი და მეძინა როდესაც მაღვიძარამ გამაღვიძა, მიზეზებს ვეძებდი რომ სახლში დავრჩენილიყავი, მაგრამ არაფერმა არ გაჭრა და სკოლაში წავედი. ვუცდიდი სკოლის დამთავრებას რომ გამოვსულიყავით და ლუკა გვენახა. ლიზი ნერვიულობდა არ